Комфорки - Копюшон Ноу Мо

В тебе есть тысяча ролей, мой страх гуляет с ш*юхой,

Употребляет г*роин, но, с*ка, он не дохнет.

Когда я упаду среди картин немых осколков,

Сядь рядом, покури, а после протяни мне руки.

Я так привык к холодным людям, гаснет свет, и ночью

Есть тысяча моих причин мне превращаться в ручку.

За стенами больных палат кто-то тебя так хочет,

Я застегну белый халат, носом поставив точки.

Не надо мыть мои полы из местной грязи в душах,

Бумага терпит страшный мир, а вы закройте уши.

Птицы летят за простыню, рваные раны, пофиг.

И если нечего сказать, спрячьте глаза под пуфик.

Я стал, как северо-запад, лишь двигаюсь на запах в снах.

Изредка путаюсь я в твоих размытых знаках.

Во мне есть тысяча ролей, мир, как помойка мнений.

Я снова на полу, где тьма гладит мои колени.

На стенах надпись: «Жизнь словно бомжовский голод.

Жизнь словно сестра палаты: ставит мне уколы в жопу».

Эгоистичный псих, больной я ластик слов воздушных.

Я стал своим оружием в кабинах ваших душ.

Я выживу среди людей, верней, лишь только лиц,

Которые за тысячу рублей е*ут свой принцип.

Я выключу ваши мозги, из вены выну шприц,

И напишу кровавый гимн — не плюйте в мою душу.

Зло вам не будет корчить лиц, судьба-то ходит кругом.

Любовь живет возле ресниц, но люди ищут губы.

Сверни в мои дворы, я в ванне доедаю опыт.

Выдави мне воду из груди и не бойся промокнуть.

Я ненавижу свое я, сожги мой мусор, небо.

Я омерзительная тварь с аурой псевдо-рэпа

Я заглянул в себе, в себя: блювота, вонь и пепел,

Внутри резвятся слабаки и, б*ять, боятся выйти.

Я одеваю капюшон, и снова верят люди.

В моей душе е*ется зло, считая каждый рубль.

Я сам себя не знаю.

Врать, как хобби, смысл суток.

Сердце имеет меньше, чем карманы моих курток.

Я тыкаю в свое лицо калибр влажных пальцев

И представлю, как летят мозги воздушным танцем.

Ты ломишься сквозь дверь,

О, да, с криками валишь на пол.

Я вижу тень, как пистолет мой опускают руки.

Но никого среди людей, тени огромны, но

И окровавленная кисть нарисует вопросы.

И стоит ли тебя искать, мой пресловутый гость,

Когда моя башка захочет поломать мне кости?

Ветер ударом по окну разносит мои пазлы.

Всем передай: я не умру, пока ты ходишь в гости.

Красные слезы прекращай, возьми мужские фразы,

Не открывай в конфорках газ, мы лучше будем мёрзнуть.

Ветер ударом по окну разносит мои пазлы.

Всем передай: я не умру, пока ты ходишь в гости.

Красные слезы прекращай, возьми мужские фразы,

Не открывай в конфорках газ, мы лучше будем мёрзнуть.

Je hebt duizend rollen, mijn angst loopt met een hoer

Gebruikt g * roin, maar, teef, hij gaat niet dood.

Als ik tussen de foto's van stille fragmenten val,

Ga naast me zitten, rook, en steek dan je handen naar me uit.

Ik ben zo gewend aan koude mensen, de lichten gaan uit en 's nachts

Er zijn duizend redenen voor mij om in een pen te veranderen.

Achter de muren van ziekenzalen wil iemand je zo graag,

Ik knoop de witte mantel dicht, stipjes op mijn neus.

Het is niet nodig om mijn vloeren te wassen van plaatselijk vuil in douches,

Papier verdraagt ​​een verschrikkelijke wereld, en je sluit je oren.

Vogels vliegen achter het laken, snijwonden, maakt niet uit.

En als je niets te zeggen hebt, verberg dan je ogen onder de poef.

Ik ben geworden als het noordwesten, alleen in de richting van de geur in mijn dromen.

Af en toe raak ik in de war door je wazige tekens.

Er zijn duizend rollen in mij, de wereld is als een vuilnisbelt van meningen.

Ik ben terug op de vloer waar de duisternis mijn knieën streelt.

Er is een inscriptie op de muren: "Het leven is als een dakloze honger.

Het leven is als een zuster van de afdeling: ik krijg injecties in mijn kont.

Egoïstische psycho, ziek Ik ben een gum van luchtige woorden.

Ik werd mijn wapen in de hutten van je zielen.

Ik zal overleven tussen mensen, of liever, alleen mensen,

Die hun principe neuken voor duizend roebel.

Ik zal je hersens uitschakelen, ik zal een spuit uit een ader halen,

En ik zal een bloedige hymne schrijven - spuug niet in mijn ziel.

Het kwaad zal geen gezichten voor je trekken, het lot loopt rond.

Liefde leeft in de buurt van de wimpers, maar mensen zijn op zoek naar lippen.

Draai mijn tuin in, ik maak mijn ervaring in het bad af.

Knijp het water uit mijn borst en wees niet bang om nat te worden.

Ik haat mezelf, verbrand mijn afval, de lucht.

Ik ben een walgelijk wezen met een aura van pseudo-rap

Ik keek in mezelf, in mezelf: braaksel, stank en as,

Zwakkelingen dartelen naar binnen en, f * yat, zijn bang om naar buiten te gaan.

Ik zet een capuchon op en de mensen geloven weer.

Het kwaad zit in mijn ziel en telt elke roebel.

Ik weet het zelf niet.

Liegen als hobby, de zin van de dag.

Het hart heeft minder dan de zakken van mijn jassen.

Ik steek het kaliber van natte vingers in mijn gezicht

En ik zal me voorstellen hoe hersens vliegen in een luchtdans.

Je breekt door de deur

Oh, ja, je valt schreeuwend op de grond.

Ik zie een schaduw, hoe mijn handen mijn pistool laten zakken.

Maar niemand onder de mensen, de schaduwen zijn enorm, maar

En een bloederige borstel zal vragen stellen.

En is het de moeite waard om naar jou te zoeken, mijn beruchte gast,

Wanneer wil mijn hoofd mijn botten breken?

De wind blaast mijn puzzels met een klap op het raam.

Zeg tegen iedereen: ik ga niet dood als je op bezoek bent.

Stop rode tranen, neem mannenzinnen,

Open de gasbranders niet, we bevriezen liever.

De wind blaast mijn puzzels met een klap op het raam.

Zeg tegen iedereen: ik ga niet dood als je op bezoek bent.

Stop rode tranen, neem mannenzinnen,

Open de gasbranders niet, we bevriezen liever.