Бумажный монстр - Копюшон Ноу Мо

Я бегу по дороге семь миль,

Чтобы просто касаться земли.

Я бегу по дороге семь миль…

Я не хотел взрывать свой мозг, но десять грамм шли в небо.

Если писал бы без конца, то тут все в пулях стены.

И в заколоченном окне, тупо рождал нам гнев,

Когда встречал я утром свет.

Мы с ней в одном белье.

Я попробовал два скотча, чтобы закрыть свой рот.

Но каждой ночью гаснет свет, он кто-то важный.

Или он хочет думать так, или создал вам факт,

Чтобы душа, как море, блять, нам разводила баржи.

И я бегу за счастьем, но с каждой стеной там пусто.

И я бегу за счастьем, но с каждой спиной лишь выстрел.

И я бегу за счастьем, но пишу слова о грустном.

Капает дождь, щёлкает старый тостер.

И навсегда живет во мне проклятье песен мрачных.

Сядет со мной, встанет, споет, и навсегда заплачет.

кончит новый день, среди высоток тень.

Неровный почерк, словно клей.

Вдохну.

Привет, мой Гремлин.

Это вдыхал, как кислород — это мне было нужно.

Скоро пройдет, но выпал снег и завязалась дружба.

Кто был со мной, теперь их нет.

Я, как бумажный монстр.

Я все впитал, сожрал, сгорел и превратился в постер.

Застынут лужи наших глаз, сотни ненужных фраз.

Ангелы падают на снег, чтоб показать нам нас.

Она играет в тачке тех, кто предлагал совместный —

А я, смыкаю веки глаз на лавках у подъезда.

Я иногда себе, как рак бываю примадана.

Дайте мне еб*ный комфорт и потонуть в нирване.

Под лапой фармацевт, я сам себе извечный донор.

Набрать родных, купить еды, шут устремился к трону.

Шум вылетал из горла, жру в голове сто формул.

Я до сих пор, как, лишь обладатель крови.

Я был один, я стал другим среди.

Падают листья в микромир, чтобы никто не тронул.

Они хотят забрать, ма, и не отдать, ма.

И на душе лишь холод, ма, словно весь год зима.

Паразиты в телике, авиарейсы, тралики.

Во мне свехнулся целый мир, падает снег на тропики.

Просто молчи, о том, кто я, вдовесок сотни тайн,

Просто молчи, о том, кто я, чтобы заставлять их таить.

Нас иногда запарит шум, что из колонок валит.

Ну, а пока, я лезу в шнур, который лишь спасает.

Здесь, заметает рельсы снов, стал без розеток город.

Здесь, запятая — ребус слов, а я — всего лишь робот,

Который хочет ощущать, что холод только внешний.

Больше не хочет защищать, металл, что под одеждой!

Всем абонентам недоступным, — да пошли вы в жопу!

После увидев, кем я стал, блять, придут на шепот.

И мои люди знают, суть, как разрывает шоу.

Мистер включает грустный бит и раздвигает шторы.

Припев:

Когда все стены запоют, мир, на колени падай.

Небо замутит нам приют и ограбление бара.

Я вас сегодня так люблю.

О, да, ведь это странно,

Когда глаза мои налиты ядовитой драмой.

Ik ren zeven mijl op de weg

Om gewoon de grond te raken.

Ik ren zeven mijl op de weg...

Ik wilde mijn hersens niet opblazen, maar tien gram ging de lucht in.

Als ik eindeloos zou schrijven, dan zit alles in de kogels van de muur.

En in het dichtgetimmerde raam, gaf ons stomme woede,

Toen ik 's morgens het licht ontmoette.

Zij en ik zitten in hetzelfde ondergoed.

Ik probeerde twee scotch-tapes om mijn mond te bedekken.

Maar elke avond gaan de lichten uit, hij is een belangrijk iemand.

Of hij wil dat denken, of hij heeft een feit voor je gecreëerd,

Zodat de ziel, net als de verdomde zee, schuiten voor ons zou bouwen.

En ik ren achter het geluk aan, maar bij elke muur is hij leeg.

En ik ren geluk achterna, maar met elke rug is er maar een schot.

En ik ren achter het geluk aan, maar ik schrijf woorden over droevige dingen.

Het regent, de oude broodrooster klikt.

En de vloek van sombere liedjes leeft voor altijd in mij.

Hij zal bij me zitten, opstaan, zingen en voor altijd huilen.

een nieuwe dag zal eindigen, een schaduw tussen de wolkenkrabbers.

Ruw handschrift, als lijm.

Ik zal ademen.

Hallo mijn Gremlin.

Ik inhaleerde het als zuurstof - ik had het nodig.

Het zal snel voorbij gaan, maar er viel sneeuw en vriendschap begon.

Wie was er bij mij, nu zijn ze weg.

Ik ben als een papieren monster.

Ik nam alles in me op, at het op, verbrandde en veranderde in een poster.

De plassen van onze ogen zullen bevriezen, honderden onnodige zinnen.

Engelen vallen in de sneeuw om het ons te laten zien.

Ze speelt in de kruiwagen van degenen die een joint hebben aangeboden -

En ik, sluit mijn oogleden op de banken bij de ingang.

Ik ben soms primadana voor mezelf, zoals kanker.

Geef me verdomde troost en verdrink in het nirvana.

Onder de poot van een apotheker ben ik mijn eigen eeuwige donor.

Om familieleden te rekruteren, voedsel te kopen, snelde de nar naar de troon.

Het geluid vloog uit mijn keel, ik at honderd formules in mijn hoofd.

Ik ben nog steeds de enige eigenaar van bloed.

Ik was alleen, ik werd een ander onder.

Bladeren vallen in de microkosmos zodat niemand ze zal aanraken.

Ze willen nemen, ma, en niet geven, ma.

En er is alleen maar kou in mijn ziel, ma, zoals de winter het hele jaar door.

Parasieten op tv, vluchten, trailers.

De hele wereld is gek geworden in mij, er valt sneeuw in de tropen.

Zwijg gewoon over wie ik ben, naast honderden geheimen,

Zwijg gewoon over wie ik ben om ze te laten verbergen.

We zijn soms moe van het lawaai dat uit de speakers komt.

Nou, voor nu klim ik in het snoer, wat alleen maar bespaart.

Hier, de rails van dromen vegen, is de stad zonder stopcontacten geworden.

Hier is de komma een rebus van woorden, en ik ben maar een robot,

Wie wil voelen dat de kou alleen extern is.

Wil het metaal dat onder de kleding zit niet meer beschermen!

Ontoegankelijk voor alle abonnees - fuck you!

Als ze zien wie ik geworden ben, verdomme, komen ze fluisteren.

En mijn mensen kennen de essentie van hoe de show breekt.

Meneer zet het droevige stukje aan en opent de gordijnen.

Refrein:

Als alle muren zingen, wereld, val op je knieën.

De lucht zal onze schuilplaats en baroverval vertroebelen.

Ik hou zoveel van je vandaag.

Oh ja, het is vreemd

Als mijn ogen gevuld zijn met giftig drama.