Я не пустой - Копюшон Ноу Мо

Это какой-то год, я странным стал, мой снег не тает,

Больше не чувствую людей, выпадет, всё впитаю.

А мой Минздрав подох, я руки прячу в люки курток,

Делаю шаг, плотный поток, лью кипяток на угли.

Я макароны в блюде, как микрофон любит губы,

Мой микромир, моя душа, переливаясь пулей.

Я стал афишей своих дней, клею плакат на орбит,

Режу автографы тех дней, е*у твой модный тумблер.

Мистера нет и балахон, мистер — в карманах пусто,

Мистер взрывает целый мозг, убирай руки с пульса.

Я проложу свой мост из мест, где людьми правит месть,

Буду ползти и есть, я не ищу судьбу в подъезде.

Капают слезы в летний день, ты превратился в дождь,

Я превратился в мистера Ноу Мо, но ты не вернешься.

Ты закрывай глазами мир, мои кумиры — тучи,

Я медленно схожу с ума, но это нас не лечит.

Лишь скоротечный ритм глаз, снующий в ваших шмотках,

Лишь пара трещин кружит вальс в уехавшей маршрутке.

Я инородный лирик брю, летят стихи по ветру,

Вам не по вкусу тонный брют от пациента в белом.

Пусть косяками чуйских птиц летят слова из снов,

От недоверия в мой рэп у меня полон соп.

Ну почему в узлах мой мир, почему зла театр,

В моих кроссовках много дыр, но я их должен прятать.

Я прячу в снах в себе себя в собственной лужи крови,

Я насмехаясь над собой забывал чувство боли.

Почаще пой мне небо звуки голосов мне близких,

Это единственный совмес, с кем мне звучать на дисках.

А я хочу лишь дотянуться к звездам, слыша визги,

Но все равно я отвергаю мир, пинаю листья.

Лью на контракты виски, сотни, выкинул, с*ка, письма,

Вы были адом, а сейчас гуляя в черных списках.

Я под его окном ищу могилу нашей дружбы,

Люди решили за тебя, что о себе он пишет.

Я переломанный пробел в главе о дури букв,

И в полированных квадратах выставлю мой друг.

Папа сыграй мне песню звонким отголоском струн,

Пусть кровоточат, б*ять, все раны — буду ждать весну.

Тоннами снега в городах пусть выпадет вся грусть,

Черное небо, я в бреду, беру в ладони горсти.

Нам стали чужды песни о войне, хрипящих славой,

И я не вижу среди вас тут воинов, вижу слабость.

Трагическим надрывом граблю все киоски психов,

А продавцы твердят мне в след и предлагают съехать.

Я вам скажу моя тюрьма за ребрами кривыми,

Зареванными стеклами окон от глаз до пола.

У нас у всех своя причина жить и выть без боя,

У нас у всех своя причина в дозировках боли.

Я бы хотел задать вопрос, но не давать ответа,

Вам не по вкусу тонный брют от пациента в белом.

А за моим окном летят, как стаи птиц береты,

Не надо мне пока стелить постели слишком рано,

Мне надо знать, кто я такой, но мне мешает гонор.

В моих глазах, в моих руках, в моих оковах, ранах,

Я с нищетой души на ты, но зал кричит мне браво.

Припев:

Я не пустой, я не пустой, я не устал сигналом,

Вас отправлять ночами жизнь на кончиках волос.

Я не пустой, я не пустой, я не устал, так надо,

Но в голове звучит вопрос: «Скажи, кто ты такой?».

Я не пустой, я не пустой, я не устал сигналом,

Вас отправлять ночами жизнь на кончиках волос.

Я не пустой, я не пустой, я не устал, так надо,

Но в голове звучит вопрос: «Скажи, кто ты такой?».

Я не пустой, я не пустой, я не устал сигналом,

Вас отправлять ночами жизнь на кончиках волос.

Я не пустой, я не пустой, я не устал, так надо,

Но в голове звучит вопрос: «Скажи, кто ты такой?».

Я не пустой, я не пустой, я не устал сигналом,

Вас отправлять ночами жизнь на кончиках волос.

Я не пустой, я не пустой, я не устал, так надо,

Но в голове звучит вопрос: «Скажи, кто ты такой?».

Dit is een jaar, ik werd vreemd, mijn sneeuw smelt niet,

Ik voel geen mensen meer, het zal uitvallen, ik zal alles absorberen.

En mijn ministerie van Volksgezondheid is dood, ik verstop mijn handen in de luiken van mijn jassen,

Ik zet een stap, een dichte stroom, giet kokend water op de kolen.

Ik ben pasta in een gerecht, zoals een microfoon van lippen houdt,

Mijn microkosmos, mijn ziel, glinsterend als een kogel.

Ik werd een poster van mijn dagen, ik plak een poster op banen,

Handtekeningen knippen uit die tijd, f*cking je trendy beker

Er is geen meneer en een hoodie, meneer - lege zakken,

Meneer laat het hele brein ontploffen, haal je handen van de pols.

Ik zal mijn brug bouwen van plaatsen waar mensen geregeerd worden door wraak,

Ik zal kruipen en eten, ik zoek het lot niet bij de ingang.

Tranen druppelen op een zomerdag, jij veranderde in regen

Ik veranderde in Mr. No Mo, maar je komt niet terug.

Je sluit de wereld met je ogen, mijn idolen zijn wolken,

Ik verlies langzaam mijn verstand, maar dit geneest ons niet.

Alleen het vluchtige ritme van de ogen, rondscharrelend in je kleren,

Slechts een paar knallen wervelen de wals in de vertrokken minibus.

Ik ben een buitenlandse tekstschrijver bru, gedichten vliegen in de wind,

Je houdt niet van een ton brut van een patiënt in het wit.

Laat woorden uit dromen vliegen als scholen Chui-vogels,

Van wantrouwen in mijn rap zit ik vol met sop.

Wel, waarom is mijn wereld in de knoop, waarom is het theater slecht,

Er zitten veel gaten in mijn sneakers, maar ik moet ze verbergen.

Ik verstop me in mijn dromen in mijn eigen plas bloed,

Ik lachte om mezelf en vergat het gevoel van pijn.

Zing vaker voor me de luchtgeluiden van stemmen dicht bij me,

Dit is de enige samenwerking waarmee ik op schijfjes kan klinken.

En ik wil gewoon naar de sterren reiken, gekrijs horen,

Maar toch wijs ik de wereld af, schop tegen de bladeren.

Lew op whiskycontracten, honderden, weggegooid, teef, brieven,

Je was een hel, en nu loop je op de zwarte lijsten.

Ik zoek het graf van onze vriendschap onder zijn raam,

Mensen bepaalden voor jou wat hij over zichzelf schrijft.

Ik ben een gebroken gat in het hoofdstuk over de dope van brieven,

En in gepolijste vierkanten zal ik mijn vriend plaatsen.

Papa speelt een liedje voor me met een rinkelende echo van de snaren,

Laat alle verdomde wonden bloeden - ik wacht op de lente.

Tonnen sneeuw in steden, laat alle verdriet vallen,

Zwarte lucht, ik ijl, ik neem handenvol in mijn handpalmen.

Liederen over oorlog, piepend van glorie, zijn ons vreemd geworden,

En ik zie hier geen krijgers onder jullie, ik zie zwakte.

Met een tragische angst beroof ik alle kiosken van psycho's,

En de verkopers zeggen steeds dat ik moet volgen en bieden aan om te verhuizen.

Ik zal je mijn gevangenis achter kromme ribben vertellen,

Brullende glazen ramen van de ogen naar de vloer.

We hebben allemaal onze eigen reden om te leven en te huilen zonder strijd,

We hebben allemaal onze eigen reden voor pijndoseringen.

Ik wil een vraag stellen, maar geen antwoord geven,

Je houdt niet van een ton brut van een patiënt in het wit.

En buiten mijn raam vliegen ze als zwermen baretvogels,

Ik hoef de bedden niet te vroeg op te maken,

Ik moet weten wie ik ben, maar mijn ambitie staat in de weg.

In mijn ogen, in mijn handen, in mijn kettingen, wonden,

Ik ben met de armoede van mijn ziel naar je toe, maar de zaal roept me bravo toe.

Refrein:

Ik ben niet leeg, ik ben niet leeg, ik ben het signaal niet beu

'S Nachts stuur je leven naar de uiteinden van je haar.

Ik ben niet leeg, ik ben niet leeg, ik ben niet moe, het is nodig,

Maar de vraag zit in mijn hoofd: "Vertel me, wie ben jij?".

Ik ben niet leeg, ik ben niet leeg, ik ben het signaal niet beu

'S Nachts stuur je leven naar de uiteinden van je haar.

Ik ben niet leeg, ik ben niet leeg, ik ben niet moe, het is nodig,

Maar de vraag zit in mijn hoofd: "Vertel me, wie ben jij?".

Ik ben niet leeg, ik ben niet leeg, ik ben het signaal niet beu

'S Nachts stuur je leven naar de uiteinden van je haar.

Ik ben niet leeg, ik ben niet leeg, ik ben niet moe, het is nodig,

Maar de vraag zit in mijn hoofd: "Vertel me, wie ben jij?".

Ik ben niet leeg, ik ben niet leeg, ik ben het signaal niet beu

'S Nachts stuur je leven naar de uiteinden van je haar.

Ik ben niet leeg, ik ben niet leeg, ik ben niet moe, het is nodig,

Maar de vraag zit in mijn hoofd: "Vertel me, wie ben jij?".