Воскресенье - Константин Никольский

Ветер случайных удач на перепутье затих,

Думал я, что навсегда смолк мой ликующий стих.

Вечным казалось мгновенье, что повисло в слепой пустоте,

И ожиданье-терпенье, словно вечерняя тень протянулось к далекой черте.

Снова отчаянье мне в душу глядит

И предвещает, что тысячи бед ждут меня впереди,

Но пробуждаясь от этого сна,

Тянется сердце к новой мечте, словно солнце сверкает она.

Стоит ли сдерживать пыл, если знаешь, что цель далеко,

И есть ли граница судьбы за которой меня ждет покой?

Можно не верить в успех, если ветер удачи затих,

Но продолжает свой бег мой ликующий стих, мой ликующий стих.

И если надежду сгложут сомненья,

И снова закроет собою весь мир неизвестность одна.

Все ж неизбежно мое воскресенье,

Тянется сердце к новой мечте, словно солнце сверкает она.

De wind van toeval op het kruispunt ging liggen,

Ik dacht dat mijn jubelende vers voor altijd was opgehouden.

Het moment dat in de blinde leegte hing leek eeuwig,

En wachtend geduld, als een avondschaduw, strekte zich uit tot een verre lijn.

Opnieuw kijkt wanhoop in mijn ziel

En voorspelt dat duizenden problemen op me wachten,

Maar ontwaken uit deze droom,

Het hart reikt naar een nieuwe droom, alsof de zon schijnt.

Is het de moeite waard om de ijver tegen te houden, als je weet dat het doel ver weg is,

En is er een grens van het lot waarachter mij de vrede wacht?

Je kunt niet in succes geloven als de wind van geluk is gaan liggen,

Maar mijn jubelende vers gaat door, mijn jubelende vers.

En als de hoop wordt verzwolgen door twijfels,

En opnieuw zal de hele wereld alleen door het onbekende worden bedekt.

Nog steeds onvermijdelijk mijn zondag

Het hart reikt naar een nieuwe droom, alsof de zon schijnt.