Растаяла дымка сквозная - Константин Никольский

Растаяла дымка сквозная,

След облака в небе пустом,

Ничто не вернется, я знаю,

Но плачу совсем не о том.

Гнетет мою душу иное,

А если чего-то и жаль —

Виной облака надо мною, —

Следы в нелюдимую даль.

Они чем-то схожи с печалью,

И сходство печалит меня —

И смутной тоске я вручаю

Кипучие горести дня.

Но то, что гнетет нарастая,

И плачет всему вопреки,

Живет выше облачной стаи,

Почти за пределом тоски.

Я даже не знаю, дано ли

Душе разгадать эту суть,

И силюсь поверхностью боли

Ее глубину обмануть.

Не будет назад мне возврата,

Не станет за мною следа,

И все же спешу я куда-то,

Не зная зачем и куда.

Опять не дождавшись ответа,

Не в силах порвать эту связь,

Вослед за смеющимся ветром

Я сам улетаю, смеясь.

De nevel smolt door,

Het spoor van een wolk in een lege lucht,

Niets komt terug, ik weet het

Maar daar huil ik helemaal niet om.

Een ander onderdrukt mijn ziel,

En als iets jammer is -

De schuld van de wolken boven mij, -

Voetafdrukken in de ongezellige afstand.

Ze lijken enigszins op verdriet,

En de gelijkenis maakt me verdrietig -

En vaag verlangen hand ik

Het ziedende verdriet van de dag.

Maar wat het groeien onderdrukt,

En huilt ondanks alles

Woont boven de wolken

Bijna meer dan melancholie.

Ik weet niet eens of het gegeven is

Ziel om deze essentie te ontrafelen,

En ik ben op het oppervlak van pijn

Bedrieg de diepte ervan.

Er zal geen terugkeer naar mij zijn,

Er zal geen spoor van mij zijn,

En toch heb ik ergens haast,

Niet wetend waarom en waar.

Weer zonder op antwoord te wachten,

Kan deze verbinding niet verbreken,

De lachende wind volgen

Zelf vlieg ik lachend weg.