Облако - Константин Никольский

Куда влечет меня слепое счастье

Среди друзей, знакомых и подруг?

Я как то облако, что ветер рвет на части,

Не дав ему дождем пролиться вдруг.

И выбирать, какая доля слаще,

Мне недосуг ни сердцем ни умом.

Смеясь в душе над участью своей пропащей,

Я только жду, когда же грянет гром.

Пусть стороной летят сухие ветры,

Я пред землей, как в неоплаченном долгу...

Мне только нужно чтоб совпали все приметы,

Жить в небесах я больше не могу.

Мне надоело ожиданье злое,

Пусть грянет гром в натянутую тишь.

Средь бела дня, в разгар полуденного зноя,

Я буду бить в железо гулких крыш.

И нить за нитью, ткань дождя сплетая,

Раскатом гроз рожденная вода

Напоит землю, а сама растает,

И не оставит в небе ни следа.

Куда влечет меня слепое счастье

Среди друзей, знакомых и подруг?

Я как то облако, что ветер рвет на части,

Не дав ему дождем пролиться вдруг.

Я как то облако, что ветер рвет на части,

Не дав ему дождем пролиться вдруг.

Waar blind geluk me brengt

Onder vrienden, kennissen en vriendinnen?

Ik ben als een wolk die de wind verscheurt,

Laat het niet ineens regenen.

En kies welk deel zoeter is

Ik heb geen tijd voor hart of geest.

Lachend in mijn ziel om mijn verloren lot,

Ik wacht gewoon tot de donder toeslaat.

Laat de droge wind voorbij vliegen

Ik ben voor de aarde, als in een onbetaalde schuld ...

Ik moet gewoon alle tekens matchen,

Ik kan niet meer in de hemel leven.

Ik ben moe van het wachten op het kwaad,

Laat de donder inslaan in een gespannen stilte.

Op klaarlichte dag, midden in de middaghitte,

Ik zal het ijzer van de weergalmende daken slaan.

En draad na draad, het weefsel van regen wevend,

Onweer geboren water

Geef de aarde water, en ze zal smelten,

En laat geen spoor achter in de lucht.

Waar blind geluk me brengt

Onder vrienden, kennissen en vriendinnen?

Ik ben als een wolk die de wind verscheurt,

Laat het niet ineens regenen.

Ik ben als een wolk die de wind verscheurt,

Laat het niet ineens regenen.