Мой друг художник и поэт - Константин Никольский

Мой друг художник и поэт в дождливый вечер на стекле

Мою любовь нарисовал, открыв мне чудо на земле

Сидел я, молча у окна и наслаждался тишиной

Моя любовь с тех пор всегда была со мной

И время как вода текло

И было мне всегда тепло

Когда в дождливый вечер

Я, смотрел в оконное стекло

Но год за годом я встречал

В глазах любви моей печаль

Дождливой скуки тусклый свет

И вот любовь сменила цвет

Моя любовь сменила цвет, угас чудесный яркий день

Мою любовь ночная укрывает тень

Веселых красок болтовня, игра волшебного огня

Моя любовь уже не радует меня

Поблекли нежные тона

Исчезла высь и глубина

И четких линий больше нет

Вот безразличия портрет

Глаза в глаза любовь глядит

А я не весел, не сердит

Бесцветных снов покой земной

Молчаньем делится со мной

И вдохновенное лицо утратит добрые черты

Моя любовь умрет во мне в конце концов

И капли грустного дождя струиться будут по стеклу

Моя любовь не слышно плачет уходя

И радугу прошедших дней

Застелет пыль грядущих лет

И так же потеряют цвет

Воспоминания о ней

Рисунок тает на стекле

Его спасти надежды нет

Но как же мне раскрасить вновь

В цвет радости мою любовь

А может быть разбить окно

И окунуться в мир иной

Где солнечный рисуя свет

Живет художник и поэт...

Mijn vriend is een kunstenaar en dichter op een regenachtige avond op glas

Hij schilderde mijn liefde en onthulde mij een wonder op aarde

Ik zat stil bij het raam en genoot van de stilte

Sindsdien is mijn liefde altijd bij me geweest.

En de tijd zoals water stroomde

En ik was altijd warm

Wanneer op een regenachtige avond

Ik keek door het raam

Maar jaar na jaar ontmoette ik

Verdriet in de ogen van mijn liefde

Regenachtige verveling dim licht

En nu is liefde van kleur veranderd

Mijn liefde is van kleur veranderd, een prachtige heldere dag is vervaagd

Mijn liefde 's nachts is bedekt met een schaduw

Vrolijke kleuren babbelen, het spel van magisch vuur

Mijn liefde behaagt me niet langer

Vervaagde zachte tonen

Hoogte en diepte verdwenen

En er zijn geen duidelijke lijnen meer

Hier is een portret van onverschilligheid

Oog in oog liefde kijkt

En ik ben niet blij, niet boos

Kleurloze dromen aardse vrede

Stilte deelt met mij

En het geïnspireerde gezicht verliest goede eigenschappen

Mijn liefde zal uiteindelijk in mij sterven

En druppels trieste regen zullen op het glas stromen

Mijn liefde is niet te horen huilend weggaan

En de regenboog van vervlogen tijden

Zal het stof van de komende jaren bedekken

En ook kleur verliezen

Herinneringen aan haar

De tekening smelt op het glas

Er is geen hoop om hem te redden

Maar hoe kan ik weer schilderen

In de kleur van vreugde, mijn liefste

Misschien een raam breken

En duik in een andere wereld

Waar is het zonnetekenlicht?

De kunstenaar en dichter leeft...