Пропавшая невеста - КняZz

Где увяз бы друг сохатый, вепрь, и медведь,

Там бродил мужик поддатый, искушая смерть.

Год назад его невеста сгинула и вот

Он во сне увидел место гибели посреди лесных болот.

Зачем иду туда, не знаю сам,

Не в радость одному скитаться по лесам.

Где силы взять мне что бы боль унять,

И то что есть как неизбежное принять.

Толи спьяну показалось, крикнул, вот те, на.

Из болотной топи на него глядит она.

Понял он, что цепенеет и не сделать шаг,

Чем-то очень жутким веет, стынет сердце, разум застилает мрак.

Зачем иду туда, не знаю сам,

Не в радость одному скитаться по лесам.

Где силы взять мне что бы боль унять,

И то что есть как неизбежное принять.

Собравшись с силами, мужик попятился назад,

И протрезвев бежал в село, тот проклиная взгляд.

Под вечер сняло как рукой желание горевать,

И стало тошно от того что думал помирать.

Но почему-то снова тянет в сторону болот,

Знахарка молвила ему что это приворот.

И что утопший на дне покоя не найдет,

Пока избранника с собой не заберет.

Зачем иду туда, не знаю сам,

Не в радость одному скитаться по лесам.

Где силы взять мне что бы боль унять,

И то что есть как неизбежное принять.

Waar zouden een vriend eland, een zwijn en een beer vast komen te zitten,

Daar dwaalde een dronken man rond, die de dood verleidde.

Een jaar geleden verdween zijn verloofde en nu

In een droom zag hij een plaats des doods in het midden van bosmoerassen.

Waarom ik daarheen ga, ik weet het zelf niet,

Het is geen feest om alleen door de bossen te dwalen.

Waar kan ik de kracht vandaan halen om de pijn te verlichten,

En wat zo onvermijdelijk is om te accepteren.

Tolya leek dronken, schreeuwde, hier zijn ze.

Ze kijkt hem aan vanuit het moeras.

Hij realiseerde zich dat hij verdoofd was en zette geen stap,

Er waait iets heel griezeligs, het hart bevriest, de geest is bedekt met duisternis.

Waarom ik daarheen ga, ik weet het zelf niet,

Het is geen feest om alleen door de bossen te dwalen.

Waar kan ik de kracht vandaan halen om de pijn te verlichten,

En wat zo onvermijdelijk is om te accepteren.

De man verzamelde zijn krachten en deed een stap achteruit,

En nu hij weer nuchter was, vluchtte hij naar het dorp, terwijl hij zijn ogen vervloekte.

's Avonds nam het verlangen om te rouwen af ​​als een hand,

En het werd misselijkmakend van het feit dat hij dacht te sterven.

Maar om de een of andere reden trekt het weer naar de moerassen,

De tovenares vertelde hem dat dit een liefdesspreuk was.

En dat de verdronken op de bodem van de rust niet zullen vinden,

Tot hij de uitverkorene meeneemt.

Waarom ik daarheen ga, ik weet het zelf niet,

Het is geen feest om alleen door de bossen te dwalen.

Waar kan ik de kracht vandaan halen om de pijn te verlichten,

En wat zo onvermijdelijk is om te accepteren.