Письмо из Трансильвании - КняZz

Прости, Луиза, но в письме я вынужден сказать,

Что не судьба отныне мне таким, как прежде, стать.

В чужом краю запретных врат не избежал, и вот,

Теперь мне нет пути назад — и нет пути вперёд.

Чувствую, как ты дышишь, примчаться готов,

Но ты не услышишь за дверью шагов.

За дверью шагов.

Полна румынская земля зловещих тёмных тайн.

Ведут охоту на меня все жители окраин.

Когда я принял этот дар, за пять минувших лет

Я столько боли испытал, что страха больше нет.

Чувствую, как ты дышишь, примчаться готов,

Но ты не услышишь за дверью шагов.

За дверью шагов.

В холодных стенах замка тьмы я облик изменил,

Теперь энергию взаймы беру у древних сил.

Поскольку я к тебе привык, хочу забрать с собой.

Читаешь ты, а в этот миг я за твоей спиной.

Чувствую, как ты дышишь, застыв при луне, шагов ты не слышишь,

Мгновения мне хватит вполне.

Het spijt me, Louise, maar in de brief moet ik zeggen,

Dat het niet mijn lot is om van nu af aan hetzelfde te worden als voorheen.

In een vreemd land ontsnapten de verboden poorten niet, en zie,

Nu heb ik geen weg terug - en ook geen weg vooruit.

Ik voel hoe je ademt, klaar om te haasten,

Maar je hoort geen voetstappen buiten de deur.

Achter de deur treden.

Het Roemeense land zit vol met onheilspellende duistere geheimen.

Alle inwoners van de buitenwijken jagen op mij.

Toen ik dit geschenk accepteerde, in de afgelopen vijf jaar

Ik heb zoveel pijn ervaren dat er geen angst meer is.

Ik voel hoe je ademt, klaar om te haasten,

Maar je hoort geen voetstappen buiten de deur.

Achter de deur treden.

In de koude muren van het kasteel van duisternis, veranderde ik mijn uiterlijk,

Nu leen ik energie van de oude krachten.

Omdat ik aan je gewend ben, wil ik je meenemen.

Je leest en op dit moment sta ik achter je.

Ik voel hoe je ademt, bevroren in het maanlicht, je hoort de stappen niet,

Een moment is genoeg voor mij.