Жить дальше - Кирилл Комаров

Он был солдат, он был солдат.

А она из тех, что любят и ждут.

Но он солгал, он солгал,

Когда говорил: меня не убьют!

Когда пришло письмо, когда пришло письмо

На официальном бланке, где были подпись и печать,

Ты сделал все, что только смог,

Чтобы не дать ей молчать, не дать ей молчать,

не дать ей молчать!

Припев:

Хей, хей, милая, поплачь!

Это горе ты в себе не держи.

Хей, хей, милая, время -- твой врач.

Надо жить дальше, надо жить.

Так устроена жизнь, так устроена жизнь,

Что место в строю не бывает пустым.

Ты не сказал это вслух, но про себя ты решил --

На этом месте, на этом месте должен быть ты.

И ты подставил плечо -- верный друг!

Как красивы, о, как красивы её глаза!

Ты не сказал это вслух, ты не сказал это вслух,

Но молчать было нельзя, и ты сказал:

Припев.

Она сидела в углу, она сидела в углу,

Горе не красит, но все же она так хороша!

Тебе нельзя быть одной!

Ты сказал это вслух.

Ты подумал о нем.

Он тебе не мешал.

В конце концов!

В конце-то концов,

Ты не виноват в том, что в мире льется кровь.

И тот, кто любит, не может быть подлецом.

И в чем тут подлость?!

Это только любовь!

Припев.

Она теряла контроль, ты был точен в словах.

Место в строю не бывает пустым!

Теперь ты сказал это вслух.

Она металась в слезах,

И ей казалось, что ты -- это он, а он -- это ты.

Она открыла глаза.

Она открыла глаза.

Она сказала: ну вот, ты и добился своего,

Но как мы будем жить дальше?

как мы будем жить дальше?!

После того, как второй раз мы убили его.

Хей, хей, милая, не плачь!

Что случилось, того не изменить!

Хей, хей, милая!

Время -- палач!

Как нам жить дальше!

Как нам жить!..

Hij was een soldaat, hij was een soldaat.

En zij is een van degenen die liefhebben en wachten.

Maar hij loog, hij loog

Toen hij zei: ze zullen me niet vermoorden!

Toen de brief kwam, toen de brief kwam

Op het officiële briefhoofd, waar een handtekening en een zegel stonden,

Je deed alles wat je kon

Om haar niet te laten zwijgen, om haar niet te laten zwijgen,

laat haar niet zwijgen!

Refrein:

Hé, hé, schat, huil!

Je houdt dit verdriet niet in jezelf.

Hé, hé, schat, tijd is je dokter.

We moeten voortleven, we moeten leven.

Zo is het leven, zo is het leven

Dat een plaats in de gelederen nooit leeg is.

Je zei het niet hardop, maar je besloot voor jezelf...

Op deze plek, op deze plek, zou je moeten zijn.

En je leende je schouder - een echte vriend!

Hoe mooi, o, hoe mooi zijn haar ogen!

Je zei het niet hardop, je zei het niet hardop

Maar het was onmogelijk om te zwijgen, en je zei:

Refrein.

Ze zat in de hoek, ze zat in de hoek

Verdriet schildert niet, maar toch is het zo goed!

Je kunt niet alleen zijn!

Je zei het hardop.

Je dacht aan hem.

Hij viel je niet lastig.

Tenslotte!

Uiteindelijk,

U bent niet verantwoordelijk voor het feit dat er bloed in de wereld wordt vergoten.

En degene die liefheeft kan geen schurk zijn.

En wat is hier gemeenheid?!

Het is alleen liefde!

Refrein.

Ze verloor de controle, je was precies in je woorden.

Een plaats in de gelederen is nooit leeg!

Nu zei je het hardop.

Ze woei heen en weer in tranen,

En het leek haar dat jij hem bent, en hij is jou.

Ze opende haar ogen.

Ze opende haar ogen.

Ze zei: nou, je hebt je doel bereikt,

Maar hoe zullen we blijven leven?

hoe gaan we verder leven?!

Na de tweede keer hebben we hem vermoord.

Hé, hé, schat, niet huilen!

Wat er is gebeurd, kan niet worden veranderd!

Hé hé schat!

Tijd is de beul!

Hoe kunnen we verder leven!

Hoe kunnen we leven!