Пока зима не уйдёт - Кирилл Комаров

Ты наденешь мой серый поношенный свитер.

Сядешь ближе к огню, вся закутана в плед.

Мороз царапает кожу, но теперь мы с ним квиты.

Ни у него, ни у нас козырей больше нет.

Припев:

И ты будешь петь тихую песню,

И метель за окном тебе подпоёт.

Ты и я всегда будем вместе,

Но лишь до тех пор, пока зима не уйдёт.

Часы будут течь и впадать в бесконечность.

Никто не окликнет нас по именам.

Никто не придёт, чтоб уберечь нас

От того, что уже приближается к нам.

Припев.

Откуда нам знать, что станется с нами?

Откуда нам ждать дурных новостей?

Поле полно замёрзшими ямщиками,

Теми, кто пел, да не гнал лошадей.

Припев.

Je zult mijn grijze versleten trui dragen.

Je zit dichter bij het vuur, allemaal gewikkeld in een deken.

Frost krabt aan de huid, maar nu zijn we zelfs bij hem.

Noch hij, noch wij hebben meer troeven.

Refrein:

En je zingt een rustig lied

En de sneeuwstorm buiten het raam zal voor je zingen.

Jij en ik zullen altijd samen zijn

Maar alleen tot de winter voorbij is.

De uren zullen stromen en vallen in het oneindige.

Niemand zal ons bij onze naam noemen.

Niemand zal ons komen redden

Van wat ons al nadert.

Refrein.

Hoe weten we wat er van ons zal worden?

Hoe kunnen we slecht nieuws verwachten?

Het veld staat vol met bevroren koetsiers,

Degenen die zongen, maar geen paarden reden.

Refrein.