Sommernatt Ved Fjorden (By The Fjord) - Ketil Bjørnstad, Randi Stene, Lars Anders Tomter

Jæger ror

og Oda sitter foran

i en pram som de har tatt

Jeg står ved vinduet inatt

og en fiol er min trøst

Snart vil sommervinden varsle høst

Men lyset er i nord

Vær velsignet du som ror

Båten glir

Nå slipper Jæger årene

og strekker seg langt frem

Hun tar hans hånd, den er hans hjem

Hun ler, jeg ser at en pram

vender nesen ned så blygt i skam

for det som skjer ombord

og de feberhete ord

Noe skjer

Han ligger der med hodet i

min søsters mørke fang

en svarttrost vekker oss med sang

enliten båt glir avsted

mellom natt og dag i fjordens led

ved Hvitsten der vi bor

Jæger retter seg og ror

Nok en natt

er over, lyset kommer brått

Min søster er litt trett

Et dampskip fløyter, han ror rett

mot dette hus, det var alt

og jeg skjelver, det er ganske kaldt

men Oda Lasson ler

mot sin bleke kavaler

Båten blir

fortøyd til bryggen nedenfor

mitt vindu, de står opp

Han prøver løfte hennes kropp

Han elsker alt det hun er

Men han skjønner at han er for nær

Han kysser hennes hår.

Solen kommer, og han går

Hunter roer

en Oda zit vooraan

in een schuit die ze hebben genomen

Ik sta vanavond bij het raam

en een viool is mijn troost

Binnenkort zal de zomerwind de herfst inluiden

Maar het licht is in het noorden

Wees gezegend u als stuurman

De boot glijdt

Nu laat Jæger de jaren los

en reikt ver naar voren

Ze pakt zijn hand, het is zijn thuis

Ze lacht, ik zie dat een schuit

haalt zijn neus zo verlegen naar beneden van schaamte

voor wat er aan boord gebeurt

en de koortsachtige woorden

Er gebeurt iets

Hij ligt daar met zijn hoofd erin

de donkere schoot van mijn zus

een merel wekt ons met een lied

een kleine boot glijdt weg

tussen dag en nacht in de fjord

in Hvitsten waar we wonen

Hunter richt zich en roert

Een andere nacht

is voorbij, het licht komt abrupt

Mijn zus is een beetje moe

Een stoomschip fluit, hij stuurt recht

tegen dit huis, dat was alles

en ik beef, het is behoorlijk koud

maar Oda Lasson lacht

tegen zijn bleke cavaliers

De boot blijft

afgemeerd aan de pier beneden

mijn raam, ze staan ​​op

Hij probeert haar lichaam op te tillen

Hij houdt van alles wat ze is

Maar hij realiseert zich dat hij te dichtbij is

Hij kust haar haar.

De zon komt en hij gaat