Lisboa - Kátia Guerreiro

Ma ville en bord de mer tu t’accroches à mes basques

Quand je dois m’en aller vers d’autres horizons

J’ai, en ta compagnie, fait un peu trop de frasques

Le moment est venu de payer l’addition

Terre de mes amours de jeunesse immature

A vingt ans je croyais que tout m'était permis

Je ne fus pas toujours blanc bleu en aventures

Quand on est jeune et fou, on veut brûler ses nuits

Lisboa je pars

Sans but, au loin et au hasard

De port en port, de gare en gare

Pour effacer les cris stridents de ma mémoire

Et tenter un nouveau départ

Je pars

Lisboa je fuis

Vers l’incertain, vers l’infini

Vers des ailleurs chercher l’oubli

Comme un fuyard traqué, comme un proscrit

J’ai gâché l’amour et détruit

Ma vie

Ma ville tu m’angoisses et mon coeur se déchire

Que tu vas me manquer, là-bas, dans mon exil

Reviendrai-je jamais, mon Dieu, qui peut prédire

Pourrai-je, loin de toi, vaincre tous les périls?

Ville de mes émois, mi-mère et mi-maîtresse

D’espoir en désespoir tu as forgé mes jours

J’ai les yeux pleins de larmes et le coeur en détresse

Sachant que je m’en vais peut-être pour toujours

Lisboa je pars

Sans but, au loin et au hasard

De port en port, de gare en gare

Pour effacer les cris stridents de ma mémoire

Et tenter un nouveau départ

Je pars

Lisboa je fuis

Vers l’incertain, vers l’infini

Vers des ailleurs chercher l’oubli

Comme un fuyard traqué, comme un proscrit

J’ai gâché l’amour et détruit

Ma vie

Je ne marcherai plus tout au long de la rade

Au bras de mon amour, heureux et coeur battant

Frimant à ses côtés à m’en rendre malade

Fier de son teint hâlé et de son corps troublant

J’ai piétiné ses rêves sans raison ni cause

Elle, désabusée, a mis fin à ses jours

De remords en regrets j’ai appris une chose

C’est quand l’amour n’est plus que l’on croit à l’amour

Lisboa je pars

Sans but, au loin et au hasard

De port en port, de gare en gare

Pour effacer les cris stridents de ma mémoire

Et tenter un nouveau départ

Je pars

Lisboa je fuis

Vers l’incertain, vers l’infini

Vers des ailleurs chercher l’oubli

Comme un fuyard traqué, comme un proscrit

J’ai gâché l’amour et détruit

Ma vie

Mijn stad aan zee, je klampt je vast aan mijn jasstaarten

Wanneer ik naar andere horizonten moet gaan

Ik heb in jouw gezelschap iets te veel grappen gemaakt

Het is tijd om de rekening te betalen

Land van mijn onvolwassen jeugdliefdes

Op mijn twintigste geloofde ik dat alles mij geoorloofd was

Ik was niet altijd blauw wit op avonturen

Als je jong en gek bent, wil je je nachten branden

Lissabon Ik vertrek

Doelloos, afstandelijk en lukraak

Van haven tot haven, van station tot station

Om de schrille kreten uit mijn geheugen te wissen

En probeer een nieuwe start

ik vertrek

Lissabon ik vlucht

Op weg naar onzekerheid, naar oneindigheid

Naar elders om vergetelheid te zoeken

Als een opgejaagde voortvluchtige, als een verschoppeling

Ik heb liefde verspild en vernietigd

Mijn leven

Mijn stad, je maakt me angstig en mijn hart is verscheurd

Dat ik je zal missen, daar in mijn ballingschap

Zal ik ooit terugkeren, mijn God, wie kan voorspellen?

Kan ik, weg van jou, alle gevaren overwinnen?

Stad van mijn emoties, half moeder en half minnares

Van hoop tot wanhoop heb je mijn dagen gesmeed

Mijn ogen zijn vol tranen en mijn hart is in nood

Wetende dat ik misschien voor altijd weg ben

Lissabon Ik vertrek

Doelloos, afstandelijk en lukraak

Van haven tot haven, van station tot station

Om de schrille kreten uit mijn geheugen te wissen

En probeer een nieuwe start

ik vertrek

Lissabon ik vlucht

Op weg naar onzekerheid, naar oneindigheid

Naar elders om vergetelheid te zoeken

Als een opgejaagde voortvluchtige, als een verschoppeling

Ik heb liefde verspild en vernietigd

Mijn leven

Ik zal niet meer langs de haven lopen

In de armen van mijn liefde, blij en kloppend hart

Pronken aan zijn zijde om me ziek te maken

Trots op zijn gebruinde teint en zijn verontrustende lichaam

Ik vertrapte haar dromen zonder reden of reden

Zij, gedesillusioneerd, maakte een einde aan haar leven

Van spijt tot spijt heb ik één ding geleerd

Het is wanneer liefde niet meer is dat we in liefde geloven

Lissabon Ik vertrek

Doelloos, afstandelijk en lukraak

Van haven tot haven, van station tot station

Om de schrille kreten uit mijn geheugen te wissen

En probeer een nieuwe start

ik vertrek

Lissabon ik vlucht

Op weg naar onzekerheid, naar oneindigheid

Naar elders om vergetelheid te zoeken

Als een opgejaagde voortvluchtige, als een verschoppeling

Ik heb liefde verspild en vernietigd

Mijn leven