Algemas - Kátia Guerreiro

Escravos errantes da vida

E da angústia de viver

Somos a imagem esbatida

Do que nos quisermos ser

Corta-se embora a corrente

Que nos prende ao que é vulgar

E afinal tudo é diferente

Do que queremos alcançar

Sem saber porque vivemos

No mistério de existir

Nem mesmo ao sorrir esquecemos

A mentira que é sorrir

Desde sempre que conheço

Porque a vida me ensinou

Que o riso é sempre o começo

Do sorriso que findou

Prendo o mundo nos meus braços

Quando me abraças nos teus

E por momentos escassos

A terra dá-nos os céus

A vida fica suspensa

Do nada que a fez nascer

E esse nada recompensa

Da tortura de viver

E esse nada recompensa

Da tortura de viver

De zwervende slaven van het leven

En uit de angst van het leven

Wij zijn het wazige beeld

Van wat we willen zijn

Sluit de stroom af

Dat houdt ons vast aan wat vulgair is

En tenslotte is alles anders

Wat willen we bereiken

Niet weten waarom we leven

In het mysterie van het bestaande

Zelfs niet als we glimlachen vergeten we

De leugen die lacht

Ik weet het voor altijd

Omdat het leven me heeft geleerd

Dat lachen is altijd het begin

Van de glimlach die eindigde

Ik houd de wereld in mijn armen

Wanneer je me omhelst in de jouwe

En voor schaarse momenten

De aarde geeft ons de hemel

Het leven is opgeschort

Van niets dat bevallen is

En dit niets beloont

Van de marteling van het leven

En dit niets beloont

Van de marteling van het leven