No More Shelter - Joan Shelley

Pull up the horses

And carry me back behind the lines

Back to the water

Back with the gardens and the vines

Where two hands of ashen gold

Chase down my fever

And wash me with soap

When half of us were losing

And half of us were wrong

A rose you planted

Leather and rope

Fire inside the rock

The heavens open

I am like a child on the spot

Asking God why’d you come?

Was it all for some glory?

Was it all for a song?

And my eyes are still searching

For a light in the fog

A sweetheart to sing for me

I was thrown from the center

Where I once so bravely spun

I was pulled through the colors

Through the colors did I run

And my eyes were wide and gleaming

Though wind-whipped by the storm

There is no more shelter for the broken

I hear they still track me now

Dogs try to sniff out my home

I’ll write you in the scars

Laid in trails by the jets headed home

How you mold me and move me still

I’m calling on your memory here alone in my cell

A time when you fed me, a time I was filled

But one of us must keep from crying

Trek de paarden omhoog

En draag me terug achter de linies

Terug naar het water

Terug met de tuinen en de wijnstokken

Waar twee handen van asgrauw goud

Jaag op mijn koorts

En was me met zeep

Toen de helft van ons aan het verliezen was

En de helft van ons had het mis

Een roos die je hebt geplant

Leer en touw

Vuur in de rots

De hemel gaat open

Ik ben als een kind ter plaatse

God vragen waarom ben je gekomen?

Was het allemaal voor wat glorie?

Was het allemaal voor een liedje?

En mijn ogen zoeken nog steeds

Voor een lichtje in de mist

Een lieverd om voor mij te zingen

Ik werd uit het midden gegooid

Waar ik ooit zo dapper ronddraaide

Ik werd door de kleuren getrokken

Door de kleuren liep ik 

En mijn ogen waren groot en glanzend

Hoewel door de wind opgejaagd door de storm

Er is geen onderdak meer voor de gebrokenen

Ik hoor dat ze me nu nog steeds volgen

Honden proberen mijn huis uit te snuffelen

Ik schrijf je in de littekens

Gelegd in paden door de jets op weg naar huis

Hoe je me vormt en me nog steeds beweegt

Ik doe een beroep op je herinnering hier alleen in mijn cel

Een tijd dat je me voedde, een tijd dat ik vervuld was

Maar een van ons moet niet huilen