Quand nous aurons cent ans - Grand Corps Malade, Jeanne Cherhal

Quand nous aurons cent ans et cent jours et cent nuits

Que nos petits-enfants auront fait des petits

Quand nos bras d’allumettes s’effriteront d’un coup

Que le poids de nos têtes écrasera nos cous

Que nous restera t-il pour finir en beauté?

Quand nous aurons cent ans et de beaux souvenirs

Un de nos corps s’aimantant comme deux gouttes de cire

Quand la moindre caresse aura l’air d’un 100 mètres

Et que ta vieille maîtresse aura perdu son maître

Que nous restera t-il pour finir en beauté?

Quand nous aurons cent ans dans nos cœurs de sauvages

Dans nos yeux presque blancs, nos cheveux de passage

Que nos cils tomberont comme d’un arbre à hélices

Que nos jambes n’auront jamais été si lisses

Quand nous auront cent ans et la révolte sèche

Que l’inertie des temps aura brisé nos flèches

Quand la fatalité nous fera dire: «Tant pis «Et qu’un point de côté nous mettra au tapis

Quand nous aurons cent ans de regards en arrière

Quand ce qui nous attend sera déjà derrière

Quand revenu de tout, et dépassé par tous

Nous attendrons surtout une sortie très douce

Que nous restera t-il pour finir en beauté?

Il nous restera ça, ton rire qui se faufile

Étincelant, immédiat, entre mes mots futiles

Mon rire qui prend sa source, à ton esprit fissa

J’espère qu’en bout de course, il nous restera ça

Als we honderd jaar oud zijn en honderd dagen en honderd nachten

Dat onze kleinkinderen kleintjes zullen hebben gemaakt

Wanneer onze luciferarmen plotseling afbrokkelen

Dat het gewicht van onze hoofden onze nek zal verpletteren

Wat blijft er voor ons over om in stijl af te sluiten?

Als we honderd jaar oud zijn en mooie herinneringen

Een van onze lichamen magnetiseert als twee druppels was

Wanneer de minste streling voelt als een 100 meter

En je oude meesteres zal haar meester hebben verloren

Wat blijft er voor ons over om in stijl af te sluiten?

Als we honderd jaar oud zijn in ons woeste hart

In onze bijna witte ogen, ons voorbijgaande haar

Dat onze wimpers zullen vallen als een schroefas

Dat onze benen nog nooit zo soepel zijn geweest

Als we honderd jaar oud zijn en de opstand opdroogt

Dat de traagheid van de tijd onze pijlen zal hebben gebroken

Wanneer het lot ons zal laten zeggen: "Jammer" En een steek aan de zijkant zal ons knock-out slaan

Als we honderd jaar terugkijken

Wanneer wat ons wacht al achter is

Wanneer kom terug van alles, en ingehaald door iedereen

We zullen vooral wachten op een zeer zachte exit

Wat blijft er voor ons over om in stijl af te sluiten?

Hier blijven we mee zitten, jouw stiekeme lach

Sprankelend, onmiddellijk, tussen mijn zinloze woorden

Mijn gelach dat ontstaat, naar jouw mening fissa

Ik hoop dat we er aan het eind van de dag mee overblijven