Já Tam Byl - Jaromír Nohavica

Nohavica: Vy, kdož máte uši k slyšení a oči k dívání,

všichni lidé dobré vůle, slyšte moje zpívání.

Chci vám vylíčit příběh smutný jako život sám

o tiché bolesti, kterou na duši mám.

V městě Olomouci, v starobylé metropoli Hané,

se narodilo dítě samým ďáblem znamenané,

neboť rudou skvrnu velikosti lipového listu

mělo na tváři svý jsouce nezrozené v Kristu.

Jeho ubohá matka, jejíž jméno není známo,

jej položila ke zdi kaple na chladivý mramor,

aniž řekla komu o tom, aniž zmínila se muži,

který její tělo ke své rozkoši jen užil.

Pio Squad: Seděl jsem vedle ní ve špinavym bordelu,

jenom tiše plakala a držela mě za ruku.

Na sobě neměla nic a měla dělat robotu,

měla se mile usmívat a prodávat nahotu.

Nohavica: Dítě nalezeno bylo mrtvé druhého dne z rána.

Kněz řekl, že tak zněla vůle všemocného Pána

a soudní lékař suchou řečí policejní češtiny

napsal, že smrt nastala podchlazením v noci, zhruba ve tři hodiny.

Pio Squad: Netoužila po ničem, než po chvíli ticha.

Přitiskla se ke mně, začala mi šeptat do ucha,

že už nemůže dál, že ztrácí víru ve všecko,

vyprávěla o tom, jak jí zaškrtili dětsko.

Nohavica: Oné noci já v tamtěch místech jsem byl,

avšak jiné sem věci dělal, zpíval a pil.

Dvacet metrů stranou kaple, na lavičce s láhví vína,

jsem zpíval a tvou blůzu rozepínal.

Pio Squad: Povídala pěkný věci o svym manželi,

co po ránu jí probouzí hned pěstí do hlavy

a její rodiče, že po porodu jí hned odhodili.

Dvacet let jí bylo a už jí docházely síly.

Nohavica: Svlíkni si košilku, lásko moje,

do rána bílého daleko je,

do rána bílého ještě kousek,

krásné je, když lidi milujou se.

Pio Squad: Já tam seděl jako cvok a nebyl schopnej slova,

před jejím pohledem už nedalo se vůbec nikam schovat.

Pak si lehla na postel a začla usínat,

zeptala se, jestli se o ni můžu postarat.

Nohavica: Jaký sen se mu zdál, na co myslelo k ránu,

když vychládalo jeho tělo v bílém povijanu,

zda vidělo tmu, zda vidělo hvězdy,

tváří k obloze a hlavičkou ke zdi.

Pio Squad: Pak už nevnímala a já přes ni položil deku.

Vyšel jsem do noci ven a dusil v sobě kus vzteku.

Myslel jsem na její strach, na každou její ránu,

jaký sen se jí zdál a na co myslela k ránu.

Nohavica: Jistě slyšelo můj hlas, který parkem zněl.

Jistě volalo a já ho neslyšel.

Já ho neslyšel a nešel tam, kam jít bylo nutné.

Od té noci mé písně jsou bez výjimky smutné.

Pio Squad: Nechal jsem jí tam ležet a šel pomalu domů.

Proč sem jí nevytáhl pryč z těch pekelnejch drápů?

Chtěl jsem si jenom užít, nevěděl, co bylo nutný,

od tý doby jsou mý písně bez výjimky smutný.

Nohavica: Čas odnáší naší bolest zvolna nahoru

a hanácká rovina se táhne k obzoru.

Jako prsty se k nebi tyčí olomoucké věže,

a to já jsem byl, kdo tam na mramoru ležel.

A to já jsem byl, a to já jsem byl, a to já jsem byl…

Já tam byl.

(Já jsem byl…) Já tam byl.

(Já jsem byl…)

Já tam byl.

(Já jsem byl,) kdo tam na mramoru ležel.

To já jsem byl…

Nohavica: Jij die oren hebt om te horen en ogen om te kijken,

alle mensen van goede wil, hoor mijn zingen.

Ik wil je een verhaal vertellen dat net zo triest is als het leven zelf

over de stille pijn die ik op mijn ziel heb.

In de stad Olomouc, in de oude metropool Haná,

een kind werd door de duivel zelf geboren,

omdat een rode vlek zo groot als een lindeblad

hij had op zijn gezicht dat hij ongeboren was in Christus.

Zijn arme moeder, wiens naam niet bekend is,

hij plaatste het tegen de muur van de kapel op koel marmer,

zonder iemand erover te vertellen, zonder mannen te noemen,

die haar lichaam gewoon tot zijn genoegen gebruikte.

Pio Squad: Ik zat naast haar in een vies bordeel,

ze huilde gewoon zachtjes en hield mijn hand vast.

Ze droeg niets en zou een robot doen,

ze moet vriendelijk glimlachen en naaktheid verkopen.

Broek: De baby werd de volgende ochtend dood aangetroffen.

De priester zei dat dat de wil van de almachtige Heer was

en een keuringsarts in de droge taal van de politie Czech

hij schreef dat de dood plaatsvond door onderkoeling 's nachts, rond drie uur.

Pio Squad: Ze wilde niets liever dan een moment van stilte.

Ze klampte zich aan me vast, fluisterend in mijn oor,

dat hij het vertrouwen in alles niet meer kan verliezen,

ze vertelde hoe ze haar kind hadden gewurgd.

Nohavica: Ik was die nacht op die plaatsen,

maar hij deed andere dingen, zong en dronk hier.

Op twintig meter afstand van de kapel, op een bankje met een fles wijn,

Ik zong en knoopte je blouse los.

Pio Squad: Ze zei aardige dingen over haar man,

die haar 's morgens wakker maakt met haar vuist in haar hoofd

en haar ouders voor het laten vallen van haar direct na de bevalling.

Ze was twintig jaar oud en had bijna geen energie meer.

Broek: doe je shirt uit, mijn liefste,

tegen de witte morgen is het ver,

nog een beetje tot de witte ochtend,

het is mooi als mensen van elkaar houden.

Pio Squad: Ik zat daar als een idioot en kon niet praten.

Ze kon zich nergens verbergen voor haar blik.

Toen ging ze op het bed liggen en begon in slaap te vallen,

ze vroeg of ik voor haar kon zorgen.

Nohavica: Wat een droom had hij, wat hij dacht in de ochtend,

toen zijn lichaam afkoelde in een wit verband,

of hij de duisternis zag, of hij de sterren zag,

met je gezicht naar de lucht en richting de muur.

Pio Squad: Toen merkte ze het niet meer en ik legde een deken over haar heen.

Ik ging de nacht in en verstikte een beetje woede.

Ik dacht aan haar angst, aan haar elke slag,

wat een droom had ze en wat ze van de ochtend dacht.

Nohavica: Ik weet zeker dat ze mijn stem door het park hoorde komen.

Het moet gebeld hebben en ik heb hem niet gehoord.

Ik hoorde hem niet en ging niet waar het nodig was.

Sinds die avond zijn mijn liedjes zonder uitzondering droevig.

Pio Squad: Ik liet haar daar achter en liep langzaam naar huis.

Waarom heb ik haar niet uit die helse klauwen getrokken?

Ik wilde gewoon genieten, ik wist niet wat nodig was,

sindsdien zijn mijn liedjes zonder uitzondering droevig.

Broek: de tijd neemt onze pijn langzaam op

en de Haná-vlakte strekt zich uit tot aan de horizon.

De torens van Olomouc rijzen als vingers naar de hemel,

en ik was het die daar op het marmer lag.

En dat ben ik, en dat ben ik, en dat ben ik...

Ik was daar.

(Ik was...) Ik was daar.

(Ik was…)

Ik was daar.

(Ik was,) die daar op het marmer lag.

Ik was…