Recuerdo - Ismael Serrano

Me levanto temprano, moribundo

perezoso resucito, bienvenido al mundo

con noticias asesinas me tomo el desayuno.

Camino del trabajo en el metro

aburrido vigilo las caras de los viajeros

compañeros en la rutina y en los bostezos.

Y en el asiento de en frente,

un rostro de repente,

claro ilumina el vagon

en sus gestos traen recuerdos,

de otros paisajes otros tiempos

en los que una suerte mejor me conocio.

No me atrevo a decir nada,

no estoy seguro,

aunque esos ojos sin duda son los tuyos,

mas cargados de nostalgia, quizas mas oscuros

Pero creo que eres tu, y estas casi igual

tan hermosa como entonces, quizas mas

sigues pareciendo la chica mas triste de la ciudad.

Cuanto tiempo ha pasado desde los primeros errores?

Del interrogante en tu mirada?

La ciudad gritaba y maldecia nuestros nombres,

jovenes promesas, no, no teniamos nada.

Dejando en los portales

los ecos de tus susurros,

buscando cualquier rincon sin luz,

agarrate de mi mano,

que tengo miedo del futuro,

y detras de cada huida estabas tu, estabas tu.

En las noches vacias,

en que regreso,

solo y malherido, todavia me arrepiento

de haberte arrojado, tan lejos de mi cuerpo.

Y ahora que te encuentro,

veo que aun arde, la llama que encendiste,

nunca, nunca es tarde,

para nacer de nuevo, para amarte.

Debo decirte algo,

antes de que te bajes,

de este sucio vagon y quede muerto,

mirarte a los ojos y tras de recordarte,

que antes de rendirnos, fuimos eternos.

Me levanto decidido y me acerco a ti,

y algo en mi pecho se tensa, se rompe.

Como estas?

Cuanto tiempo te acuerdas de mi?

y una sonrisa timida responde:

Perdone, pero creo que se ha equivocado,

disculpe señorita, me recuerda tanto

a una mujer que conoci hace ya algunos años.

Mas viejo y mas cansado vuelvo a mi asiento,

aburrido vigilo las caras de los viajeros,

compañeros en la rutina y en los bostezos…

Ik word vroeg wakker, stervende

luiaard ik ben opgestaan, welkom op de wereld

Ik ontbijt met geweldig nieuws.

Aan het werk met de metro

verveeld kijk ik naar de gezichten van de reizigers

metgezellen in de routine en in geeuwen.

En op de stoel voorin,

plotseling een gezicht,

licht verlicht de wagen

in hun gebaren halen ze herinneringen op,

van andere landschappen in andere tijden

waarin een beter geluk mij ontmoette.

Ik durf niets te zeggen,

Ik weet het niet zeker,

hoewel die ogen ongetwijfeld van jou zijn,

meer geladen met nostalgie, misschien donkerder

Maar ik denk dat jij het bent, en je bent bijna hetzelfde

zo mooi als toen, misschien nog wel meer

Je ziet er nog steeds uit als het droevigste meisje van de stad.

Hoe lang is het geleden sinds de eerste fouten?

Van het vraagteken in je blik?

De stad schreeuwde en vervloekte onze namen,

veelbelovende jongeren, nee, we hadden niets.

Verlaten in de portalen

de echo's van je gefluister,

op zoek naar een hoek zonder licht,

pak mijn hand vast,

dat ik bang ben voor de toekomst,

en achter elke ontsnapping was jij, daar was jij.

Op lege nachten

waarin terugkeer,

Alleen en zwaar gekwetst, ik heb er nog steeds spijt van

dat ik je zo ver van mijn lichaam heb gegooid.

En nu ik je vind,

Ik zie dat het nog steeds brandt, de vlam die je aanstak,

nooit, nooit te laat,

om opnieuw geboren te worden, om van je te houden.

Ik moet je iets vertellen,

voordat je uitstapt,

van deze vuile wagen en werd dood achtergelaten,

kijk in je ogen en nadat ik je herinnerde,

dat voordat we ons overgaven, we eeuwig waren.

Ik sta vastbesloten op en ik benader je,

en iets in mijn borst verstrakt, breekt.

Hoe is het met je?

Hoe lang herinner je je me nog?

en een verlegen glimlach antwoordt:

Sorry, maar ik denk dat je een fout hebt gemaakt,

Sorry mevrouw, het doet me zo veel denken

aan een vrouw die ik enkele jaren geleden kende.

Ouder en vermoeider keer ik terug naar mijn stoel,

verveeld kijk ik naar de gezichten van de reizigers,

metgezellen in de routine en in de geeuwen...