Papá Cuéntame Otra Vez - Ismael Serrano

papá cuéntame otra vez ese cuento tan bonito

de gendarmes y fascistas, y estudiantes con

flequillo, y dulce guerrilla urbana en pantalones

de campana, y canciones de los Rolling,

y niñas en minifalda.

papá, cuéntame otra vez, todo lo que os divertísteis, estropeando la vejez a oxidados

dictadores, y cómo cantaste Al Vent, y ocupásteis

la Sorbona en aquel mayo francés en los dias de vino y rosas.

papá, cuéntame otra vez, esa historia tan bonita,

de aquel guerrilero loco que mataron en Bolivia

y cuyo fusil ya nadie se atrevió a tomar de nuevo

y cómo desde aquel día todo parece más feo.

papá, cuéntame otra vez que tras tanta barricada

y tras tanto puño en alto y tanta sangre derramada

al final de la partida no pudísteis hacer nada

y bajo los adoquines no había arena de playa.

fue muy dura la derrota, todo lo que se soñaba

se pudrió en los rincones, se llenó de telarañas,

y ya nadie canta Al Vent, ya no hay locos,

ya no hay parias, pero tiene que llover,

aún sigue sucia la plaza.

queda lejos aquel mayo, queda lejos Saint Denis,

que lejos queda Jean Paul Sartre, muy lejos aquel

Paris, sin embargo a veces pienso que al final todo

dio igual: las ostias siguen cayendo sobre quien

habla de más.

y siguen los mismos muertos podridos de crueldad

ahora mueren en Bosnia los que morían en Vietnam, ahora mueren en Bosnia los que morían

en Vietnam.

By Fistan Majere

Pap, vertel me dat mooie verhaal nog eens

van gendarmes en fascisten, en studenten met

pony en lieve stadsguerrilla in broek

van bel, en liederen van de Rolling,

en meisjes in minirokjes.

pap, vertel me nog eens, al het plezier dat je had, je oude dag verpesten tot roestig

dictators, en hoe je Al Vent zong, en je bezig hield?

de Sorbonne in die Franse mei in de dagen van wijn en rozen.

Pap, vertel me nog eens, dat mooie verhaal,

van die gekke guerrilla die werd vermoord in Bolivia

en wiens geweer niemand meer durfde te nemen?

en hoe sinds die dag alles lelijker lijkt.

Pap, vertel me nog eens dat na zoveel barricades

en na zoveel geheven vuist en zoveel vergoten bloed

aan het einde van het spel kon je niets meer doen

en onder de kasseien was geen strandzand.

De nederlaag was heel zwaar, alles waar van gedroomd werd

het rotte in de hoeken, het zat vol met spinnenwebben,

en niemand zingt meer Al Vent, er zijn geen gekke mensen meer,

er zijn geen verschoppelingen meer, maar het moet regenen,

het plein is nog steeds vies.

dat mei ver weg is, Saint Denis ver weg is,

Hoe ver is Jean Paul Sartre, heel ver dat?

Parijs, maar soms denk ik dat uiteindelijk alles

Het maakte niet uit: de ostia's vallen steeds op wie

praten over meer.

en dezelfde rotte doden van wreedheid gaan door

sterf nu in Bosnië degenen die stierven in Vietnam, sterf nu in Bosnië degenen die stierven

in Vietnam.

Door Fistan Majere