El Camino De Regreso - Ismael Serrano

Hasta entonces nunca me habían aterrado

de esta forma los aeropuertos.

Lléname de abrazos, lléname de besos,

creo que anunciaron tu vuelo.

Y entre lágrimas tu figura es devorada por la gente,

y una fiera maloliente clava en mi alma sus afilados dientes.

Sus afilados dientes.

Quedo con el sabor metálico de la soledad

y deshojo el calendario.

Tengo miedo, tengo frío y dudo,

y hago repaso.

Fugaz e indeterminado, como un sueño ha comenzado

esta historia y no sé, en verdad, si fue real.

Quién me iba a decir que te iba a encontrar una noche casual,

yo ejerciendo de torpe sentimental.

«¿Qué haces aquí?

A punto estaba de marcharme,

qué bueno es encontrarte».

Y tú y yo inmóviles, y en torno a nosotros

giraban colores, pasaban horas, rostros.

Pasaban horas, rostros.

Pero nada de esto era importante,

«así que háblame de ti y no pares».

Apenas te dejaba la música con su metralla.

«Cuéntame cómo era todo antes».

Aunque seriamente dudo si en verdad hubo un antes,

sólo recuerdo bien, con nitidez, que hubo un después.

Entre empujones, entre la gente,

me acerco torpemente con taquicardia adolescente,

en aquel bar donde no entra ni un rayo de luz,

sé que fuera, sé que fuera amanece.

Sé que fuera amanece.

Nuevos reencuentros, nuevas confesiones, y de repente me veo

perdido en un aeropuerto,

con las pesadillas que día a día me acompañan, cotidianas,

con las que me atormento:

A qué son bailan tus caderas,

qué sudores te alimentan, tengo tanto miedo

de que olvides el camino de regreso,

el camino de regreso.

Tot dan toe hadden ze me nooit bang gemaakt

op deze manier de luchthavens.

Vul me met knuffels, vul me met kussen,

Ik denk dat ze je vlucht hebben aangekondigd.

En tussen de tranen door wordt je figuur verslonden door de mensen,

en een stinkend beest graaft zijn scherpe tanden in mijn ziel.

Zijn scherpe tanden.

Ik blijf achter met de metaalachtige smaak van eenzaamheid

en ik ontblader de kalender.

Ik ben bang, ik heb het koud en ik twijfel,

en ik review.

Vluchtig en onbepaald, als een droom is het begonnen

dit verhaal en ik weet niet echt of het echt was.

Wie ging me vertellen dat ik je op een informele avond zou vinden,

mij gedragen als sentimenteel onhandig.

"Wat doe jij hier?

Ik ging net weggaan,

hoe goed het is u te ontmoeten».

En jij en ik bewegingsloos, en om ons heen

Kleuren wervelden, uren verstreken, gezichten.

Uren verstreken, gezichten.

Maar dit was allemaal niet belangrijk.

"Dus vertel me over jezelf en stop niet".

De muziek liet je nauwelijks achter met zijn granaatscherven.

'Vertel me hoe het vroeger was.'

Hoewel ik ernstig betwijfel of er echt een voor,

Ik herinner me alleen duidelijk, duidelijk, dat er een later was.

Tussen gedrang, tussen de mensen,

Ik benader onhandig met adolescente tachycardie,

in die bar waar zelfs geen lichtstraal binnenkomt,

Ik weet dat het zo was, ik weet dat het dageraad was.

Ik weet dat het buiten ochtend was.

Nieuwe reünies, nieuwe bekentenissen, en ineens zie ik mezelf

verloren op een luchthaven,

met de nachtmerries die me elke dag vergezellen, elke dag,

waarmee ik mezelf kwel:

Waar dansen je heupen op?

wat zweet je te eten geeft, ik ben zo bang

dat je de weg terug vergeet,

de weg terug.