Mañana Porteña En Madrid - Ismael Serrano

Todos los días lo encontraba

en el mismo autobús, el mismo viaje.

Le oía platicar y nos hablaba

de las calles de Boedo en Buenos Aires.

Tardes de truco y los amigos,

los pibes, la vieja y esas noches

de diciembre en el portal de cada casa.

Y era todo tan suave como un roce.

Su soliloquio oíamos, entre paradas,

y Argentina, despacito, se colaba

en la mañana fría y los viajeros

sonreían escuchando sus palabras.

Nos hablaba del temor y la miseria,

de la crisis que ennegrece estos días

y recordaba antes de que todo estallara:

él tuvo planes, futuro, toda una vida.

Y el autobús callaba y de repente

habitábamos todos un colectivo

recorriendo, cansado, Buenos Aires,

por las calles de un Madrid lleno de frío.

Ahora, decía, estaba bárbaro:

tenía un buen laburo y ya su jefe

le había prometido que muy pronto

le arreglaría todos los papeles.

Y muy pronto los pibes y la vieja

se vendrían acá.

Todo se arregla.

«Cuestión de confianza», nos decía.

El futuro ha de venir en primavera.

Y me parece oír un dulce tango,

y no sé si eres vos o si sos tú,

entre el yira o tal vez la última curda,

tenés el corazón mirando al sur.

Cada mañana nos toca leer

nuevas leyes contra el viajero que llega.

Entonces pienso en él.

Ruego a los dioses

que guarden su camino y lo protejan.

No lo hemos vuelto a ver.

Hará

tres meses desde el tiempo en que decía

que se sentía tan bien acá en España…

igual que si estuviera en su Argentina.

Elke dag vond ik het

in dezelfde bus, dezelfde reis.

Ik hoorde hem praten en hij sprak met ons

van de straten van Boedo in Buenos Aires.

Middagtrucs en vrienden,

de kinderen, de oude vrouw en die nachten

December in het portaal van elk huis.

En het was allemaal zo glad als een aanraking.

Zijn monoloog hoorden we, tussen de stops,

en Argentinië glipte langzaam binnen

in de koude ochtend en de reizigers

Ze glimlachten terwijl ze naar zijn woorden luisterden.

Hij sprak tot ons over angst en ellende,

van de crisis die deze dagen verduistert

en ik herinnerde me voordat alles ontplofte:

hij had plannen, een toekomst, een heel leven.

En de bus was stil en plotseling

we woonden allemaal in een collectief

toeren, moe, Buenos Aires,

door de straten van een Madrid vol kou.

Nu, zei hij, hij was barbaars:

hij had een goede baan en nu al zijn baas

Dat had ik hem al heel snel beloofd

Ik zou alle papieren in orde maken.

En heel snel de kinderen en de oude vrouw

ze zouden hier komen

Alles staat vast.

"Een kwestie van vertrouwen", vertelde hij ons.

De toekomst moet in het voorjaar komen.

En ik denk dat ik een zoete tango hoor,

en ik weet niet of jij het bent of dat jij het bent,

tussen de yira of misschien de laatste curda,

je hebt het hart op het zuiden gericht.

Elke ochtend moeten we lezen

nieuwe wetten tegen de aankomende reiziger.

Dan denk ik aan hem.

Ik bid tot de goden

mogen zij zijn weg bewaken en hem beschermen.

We hebben hem niet meer gezien.

zal ik doen

drie maanden vanaf het moment dat hij zei:

dat hij zich hier in Spanje zo goed voelde...

hetzelfde alsof hij in zijn Argentinië was.