Amores Imposibles - Ismael Serrano

Cuando caiga la tarde, lo verás salir

Arrastrando de casa el calor del hogar

Cortará alguna flor, besará a su mujer

Perseguirá la estela de un comenta fugaz

Y en la calle lo verás abrir la flor de su secreto

Y empezará a soñar

Quizá vaya al billar a mirar hombres y posturitas

Quizá invente una cita

Con un Adonis para él

Ningún hombre lo amó

A nadie reveló su pasión y los juegos

El deseo clandestino

No hubo cartas de amor

No hubo día del orgullo

No le devolverán los veranos perdidos

Y Cernuda lo ve suspirar, triste, desde el Parnaso

San Sebastián asaetado reza por tus pecados

Llora por ti, no olvida

Al que sufre en silencio

A su oveja perdida

Miran al cielo y piden un deseo:

Contigo la noche más bella

Amores imposibles

Que escriben en canciones

El trazo de una estrella

Cartas que nunca se envían

Botellas que brillan

En el mar del olvido

Nunca dejes de buscarme

La excusa más cobarde

Es culpar al destino

Cuando salga de clase, lo volverá a encontrar

En el lado salvaje, tras el humo del hash

Él, dulce calavera.

Él, corsario de barrio

Ella, dulce muñeca.

Ella, seria y formal

Él no escucha el rumor de sus alas si pasa a su lado

Pobre Blancanieves

Nuestro príncipe prefiere a la madrastra

A la mala del cuento

Él será la manzana

Donde duerme el veneno

Ella soñará un verso que él nunca escuchará

Él no trepará sus trenzas una noche de invierno

Ella soñará un viaje y no habrá despedidas

Ni canciones de amor, ni Capuleto y Montesco

Crecerán y en la espuma del tiempo

Se deshacen sus sueños

No quedará ni un recuerdo

Ni en la noche un lamento

Quizá una leve herida

Que lavará el olvido

O el agua de la clepsidra

Miran al cielo y piden un deseo:

Contigo la noche más bella

Amores imposibles

Que escriben en canciones

El trazo de una estrella

Cartas que nunca se envían

Botellas que brillan

En el mar del olvido

Nunca dejes de buscarme

La excusa más cobarde

Es culpar al destino

Caminando hacia el sur, tomando la autopista

Han abierto un garito, muy cerquita del pueblo

Donde huríes desnudas venidas de cien mundos

Celebran cada noche catorce de febrero

Y en la aldea un hombre suspira si el neón se ilumina

No tuvo Eva este Adán

No hubo asiento de atrás

Ni caricias, ni cartas perfumadas

No hubo cita en el parque

No hubo chicas de Plan

Cuando caiga la noche lo verás entrar

Como cada domingo aseado y puntual

La encontrará en la barra, como a un delfín varado

Que ha perdido su estrella, que un día expulsó el mar

Ella escucha y él, enamorado, desnuda sus miedos

Entre el ruido, benjamines de champán

Y otros delfines cobrando su rescate

A náufragos perdidos

Sueña raptar a su amante

Miran al cielo y piden un deseo:

Contigo la noche más bella…

Als de avond valt, zul je hem zien vertrekken

De warmte van huis van huis slepen

Hij zal een bloem snijden, hij zal zijn vrouw kussen

Zal de nasleep van een vluchtige opmerking achtervolgen

En op straat zie je hem de bloem van zijn geheim openen

En je begint te dromen

Misschien ga ik wel naar het biljart om naar mannen en houdingen te kijken

Misschien verzin ik een date

Met een Adonis voor hem

geen man hield van hem

Aan niemand onthulde zijn passie en games

het clandestiene verlangen

Er waren geen liefdesbrieven

er was geen trotsdag

Ze brengen de verloren zomers niet terug

En Cernuda ziet hem verdrietig zuchten vanuit Parnassus

Sint Sebastiaan met een pijl bidt voor je zonden

Huil om je, vergeet het niet

Aan degene die in stilte lijdt

Aan zijn verloren schapen

Ze kijken naar de lucht en doen een wens:

Met jou de mooiste nacht

Onmogelijke liefdes

Wat schrijven ze in liedjes?

Het spoor van een ster

Brieven die nooit worden verzonden

flessen die glanzen

In de zee van vergetelheid

stop nooit met zoeken naar mij

Het meest laffe excuus

Het geeft het lot de schuld

Als je de klas verlaat, vind je hem terug

Aan de wilde kant, achter de hasjrook

Hij, lieve schedel.

Hij, buurt corsair

Ze lieve pop.

Zij, serieus en formeel

Hij hoort het geritsel van zijn vleugels niet als hij langs hem loopt

arme sneeuwwitje

Onze prins geeft de voorkeur aan de stiefmoeder

Ten kwade van het verhaal

hij zal de appel zijn

waar het gif slaapt

Ze zal een vers dromen dat hij nooit zal horen

Hij zal op een winternacht niet in zijn vlechten klimmen

Ze zal een reis dromen en er zal geen afscheid zijn

Noch liefdesliedjes noch Capulet en Montague

Ze zullen groeien en in het schuim van de tijd

Je dromen zijn ongedaan gemaakt

Er zal geen herinnering zijn

Zelfs geen klaagzang 's nachts

misschien een lichte verwonding

dat zal de vergetelheid wegspoelen

Of het water van de zandloper

Ze kijken naar de lucht en doen een wens:

Met jou de mooiste nacht

Onmogelijke liefdes

Wat schrijven ze in liedjes?

Het spoor van een ster

Brieven die nooit worden verzonden

flessen die glanzen

In de zee van vergetelheid

stop nooit met zoeken naar mij

Het meest laffe excuus

Het geeft het lot de schuld

Naar het zuiden lopen, de snelweg nemen

Ze hebben een joint geopend, heel dicht bij de stad?

Waar je je naakt haast vanuit honderd werelden

Ze vieren elke avond veertien februari

En in het dorp zucht een man als de neon oplicht

Deze Adam had geen Eva

er was geen achterbank

Noch strelingen, noch geparfumeerde letters

Er was geen date in het park

Er waren geen meisjes van Plan

Als de avond valt, zie je hem binnenkomen

Zoals elke nette en stipte zondag

Je vindt haar aan de bar, als een gestrande dolfijn

Dat het zijn ster heeft verloren, dat op een dag de zee verdreven is

Ze luistert en hij, verliefd, kleedt zijn angsten uit

Tussen het lawaai, champagne benjamines

En andere dolfijnen die hun losgeld innen

naar verloren schipbreukelingen

Hij droomt ervan zijn geliefde te ontvoeren

Ze kijken naar de lucht en doen een wens:

Met jou de mooiste nacht...