Уходит весна - Илья Чёрт

Когда вдруг небо

Оденет серое пальто,

Мы остановим бег

И сядем слушать ночь.

И мир уснёт,

И птицы спрячут в свои гнёзда

То, что не услышать нам

И не увидеть — как уходит Весна.

Послушай меня, не старайся — тебе её не догнать!

Ей нету дела до тебя!

Она уходит навсегда.

И мир игрушек

Исчезнет в памяти твоей,

И облака вдруг соберутся

В грозовые тучи дней,

Которые спешат

И уносят вдаль твоё слепое детство

И вместе с ним

Туда уходит Весна…

Послушай меня, не старайся — тебе её не догнать!

Ей нету дела до тебя!

Она уходит навсегда.

Когда ты завтра

Проснёшься с ветром в голове,

И ничего не понимая,

Выглянешь в окно,

Увидишь свежие следы,

Уходящие туда,

Куда, наверно,

Постоянно, не спеша

Уходит весна…

Wanneer plotseling de lucht

Een grijze jas dragen

We zullen stoppen met rennen

En we zullen gaan zitten om naar de nacht te luisteren.

En de wereld zal in slaap vallen

En de vogels zullen zich verstoppen in hun nesten

Wat we niet kunnen horen

En niet om te zien hoe de lente vertrekt.

Luister naar me, probeer het niet - je haalt haar niet in!

Ze geeft niet om je!

Ze is voor altijd weg.

En de wereld van speelgoed

Verdwijnen in je geheugen

En de wolken zullen zich plotseling samenpakken

In donderwolken van dagen,

Wie heeft er haast?

En neem je blinde jeugd weg

En samen met hem

Het is lente...

Luister naar me, probeer het niet - je haalt haar niet in!

Ze geeft niet om je!

Ze is voor altijd weg.

Wanneer je morgen?

Wakker worden met de wind in je hoofd

En niets begrijpen

Je kijkt uit het raam

Zie verse voetafdrukken

Daar heen gaan

Waar, waarschijnlijk?

Voortdurend, langzaam

De lente gaat weg...