Казанская - Илья Чёрт

Ехали в автобусе кепки да фуражки,

Я на лисапеде мимо них кручу.

Улицы сторона моя опасна

При артобстреле, гололеде, да по вечерам,

Я все шучу, а как же то иначе,

Здесь в Питере без смеха не прожить.

Которую уж зиму соплями кашляю.

Больным да хриплым горлом чаю бы испить.

Велосипед, вези меня к Казанскому,

Там сегодня ждет меня она.

Да по земле везде, где люди добрые,

Там среди них всегда найдешь меня.

Как среди ночи в доме двери скрипнули,

Как опозорилась дворняга, не признав своих.

А сколько нас, на порог ступающих,

Возвращается с дорог, в петлю закрученных лихих.

Говорил мне батя во хмеле:

«Сила в духе мужика, а не в кулаке».

Эх, знал бы это я тогда глупый да молодой,

Не хворал бы я сейчас и был бы друг живой.

И я жду тебя, которую весну,

На том же месте с цветами у колонны.

Я прямо с поезда к тебе лечу,

И смеются надо мной с Невского вороны.

Велосипед, вези меня к Казанскому,

Там сегодня ждет меня она.

Да по земле везде, где люди добрые,

Там среди них всегда найдешь меня.

Как среди ночи в доме двери скрипнули,

Как опозорилась дворняга, не признав своих.

А сколько нас, на порог ступающих,

Возвращается с дорог, в петлю закрученных лихих.

Ходят поезда далёко, громко поезда гудят.

Только в городе моем всё дожди идут.

Здесь моя ступенечка, на которой песни пишутся,

И лампочка в подъезде, что всегда крадут.

Не унывай, ты знаешь я в пути,

На полустанке курим у вагона.

Как только солнце разбудит у залива птиц,

Так я канал Обходный перееду и снова дома.

Велосипед, вези меня к Казанскому,

Там сегодня ждет меня она.

Да по земле везде, где люди добрые,

Там среди них всегда найдешь меня.

Как среди ночи в доме двери скрипнули,

Как опозорилась дворняга, не признав своих.

А сколько нас, на порог ступающих,

Возвращается с дорог, в петлю закрученных лихих.

Rijden in de bus petten en petten,

Ik draai langs hen op een lisapede.

De straten van mijn kant zijn gevaarlijk

Tijdens beschietingen, ijs en 's avonds,

Ik maak een grapje, maar hoe anders,

Hier in St. Petersburg kan men niet leven zonder te lachen.

Ik hoes al de hele winter snot op.

Een zieke met een schorre keel wil graag thee drinken.

Fiets, breng me naar Kazansky,

Ze wacht daar vandaag op me.

Ja, op aarde waar er vriendelijke mensen zijn,

Je zult me ​​er altijd tussen vinden.

Hoe midden in de nacht de deuren in huis kraakten,

Hoe de bastaard zichzelf te schande maakte door de hare niet te herkennen.

En hoevelen van ons, die op de drempel stappen,

Hij keert terug van de wegen, in een lus van verwrongen, onstuimige.

Papa vertelde me in hop:

"Kracht zit in de geest van de boer, niet in de vuist."

Oh, als ik het toen maar wist, dom en jong,

Ik zou nu niet ziek zijn en ik zou een levende vriend zijn.

En ik wacht op je, welke lente,

Op dezelfde plek met bloemen bij de zuil.

Ik vlieg rechtstreeks van de trein naar jou,

En de kraaien lachen me uit vanaf Nevsky.

Fiets, breng me naar Kazansky,

Ze wacht daar vandaag op me.

Ja, op aarde waar er vriendelijke mensen zijn,

Je zult me ​​er altijd tussen vinden.

Hoe midden in de nacht de deuren in huis kraakten,

Hoe de bastaard zichzelf te schande maakte door de hare niet te herkennen.

En hoevelen van ons, die op de drempel stappen,

Hij keert terug van de wegen, in een lus van verwrongen, onstuimige.

De treinen gaan ver, de treinen zoemen luid.

Alleen in mijn stad blijft het regenen.

Hier is mijn stap waarop liedjes zijn geschreven,

En een gloeilamp in de ingang, die wordt altijd gestolen.

Kop op, je weet dat ik onderweg ben

Op het halfstation roken we bij het rijtuig.

Zodra de zon ontwaakt bij de baai van vogels,

Dus ik verplaats het Obkhodny-kanaal en ben weer thuis.

Fiets, breng me naar Kazansky,

Ze wacht daar vandaag op me.

Ja, op aarde waar er vriendelijke mensen zijn,

Je zult me ​​er altijd tussen vinden.

Hoe midden in de nacht de deuren in huis kraakten,

Hoe de bastaard zichzelf te schande maakte door de hare niet te herkennen.

En hoevelen van ons, die op de drempel stappen,

Hij keert terug van de wegen, in een lus van verwrongen, onstuimige.