Мост через вечность - Илья Чёрт

Куклы убраны в ящик комода,

И кожаный мяч запрятан в чулан,

И сегодня не так, как всегда, встало солнце в окне.

Мы дохнем быстрей, чем рождаемся заново.

Играем в «камень -ножницы -бумага"на троих,

И каждому всегда выпадает «колодец" —

Прыгать в яму кроличью снов чужих.

Пришла пора жатвы — за слова отвечать.

Пришло твоё время серьёзно решать:

С кем тебе жить, а кому указать на порог…

И пусть не будет вам хлеба с беспредела волками,

И с брехающей сворой пусть не будет вам сна,

И чтобы каждый раз воином, вступающим в битву,

Ты помнил лицо своего Отца.

Коли ты своих братьев не разумеешь,

Коли сестёр ты не узнаёшь —

Допивай свою водку, да вали на дискотеку, пижон!

Расслабься на миг — и ты взят в плен

Снотворной усталостью и высотой стен.

На ровных рядах вокзальных скамеек

Ты спишь под звук милицейских сирен.

И можно в трамваях по кругу кататься,

беспечно глотая счастливый билет,

принимая спокойно всё то, что нельзя изменить.

Но к дьяволу время!

Мы будем жить вечно!

И свечу в окне нам гасить нельзя,

Где еле дыша, через чёрную бездну

Мы идём на руках, по лезвию скользя…

De poppen worden opgeborgen in de ladekast,

En de leren bal is verborgen in de kast,

En vandaag, niet zoals altijd, kwam de zon op door het raam.

We sterven sneller dan dat we opnieuw geboren worden.

We spelen "steen-papier-schaar" voor drie,

En iedereen krijgt altijd een "put" -

Spring in de put van konijnendromen van vreemden.

De tijd is gekomen voor de oogst - om te antwoorden op de woorden.

Het is tijd voor u om een ​​serieuze beslissing te nemen:

Bij wie moet je wonen, en wie moet je de drempel aanwijzen...

En moge er voor u geen brood zijn van wetteloze wolven,

En met de gapende roedel, moge je niet slapen,

En zodat elke keer dat een krijger de strijd aangaat,

Je herinnerde je het gezicht van je Vader.

Als je je broeders niet begrijpt,

Als je zussen niet herkent...

Drink je wodka op, ga naar de disco, man!

Ontspan even - en je bent vastgelegd

Slaapverwekkende vermoeidheid en de hoogte van de muren.

Op even rijen stationsbanken

Je slaapt met het geluid van politiesirenes.

En je kunt in trams in een cirkel rijden,

achteloos een gelukskaartje inslikken,

rustig aanvaarden wat niet veranderd kan worden.

Maar naar de hel met de tijd!

We zullen voor altijd leven!

En we kunnen de kaars in het raam niet doven,

Waar nauwelijks ademen, door de zwarte afgrond

We lopen op onze handen, glijdend langs het lemmet...