Оборотень - Илья Чёрт

Детской каруселью голубых воспоминаний завертелась пурга.

Сотнями снежинок недалёких рассуждений сникли холода.

Мокрыми ногами, оставляя следы, тихо девочка шла,

К полнолунию поднимала глаза.

Зов летучих искр от большого костра не заставишь молчать.

Но о тёплых языках большого пламени в себе она могла не мечтать.

В воспалённом мозгу уже считали часы,

Стрелками от жизни к смерти уже клонились весы.

И толпы безоружных недалёких людей всё пытались понять,

Зачем же перед смертью этой девочке понадобилось волком рычать?

А то, что мощной лапою, сгребая под себя остатки прошлой весны,

Умрёт она огромным волком, слыша за собой лишь шелест травы.

Тихо под простынёй вывозят её из палаты для снов.

«Такая беззащитная и маленькая!" — скажут, — «И совсем без врагов!»

И в эту же минуту далеко за лесами, до которых лишь шаг,

Под вой огромной серой стаи, где-то в горах тихо умер вожак.

Een sneeuwstorm begon te draaien als een kindercarrousel van blauwe herinneringen.

Honderden sneeuwvlokken van bekrompen redeneringen hebben de kou doen verschrompelen.

Met natte voeten, voetafdrukken achterlatend, liep het meisje rustig,

Bij volle maan sloeg ze haar ogen op.

De roep van rondvliegende vonken van een grote brand kan niet tot zwijgen worden gebracht.

Maar ze kon niet dromen van de warme tongen van een grote vlam in zichzelf.

In de ontstoken hersenen waren de uren al geteld,

De weegschaal leunde al als pijlen van leven naar dood.

En massa's ongewapende bekrompen mensen probeerden alles te begrijpen,

Waarom moest dit meisje voor haar dood grommen als een wolf?

En het feit dat met een krachtige poot, de overblijfselen van de afgelopen lente onder zich opharken,

Ze zal sterven als een enorme wolf en alleen het geritsel van gras achter haar horen.

Stilletjes, onder een laken, halen ze haar uit de slaapzaal.

"Zo weerloos en klein!" - zullen ze zeggen, - "En helemaal zonder vijanden!"

En op dat moment, ver voorbij de bossen, waar maar een stap is,

Onder het gehuil van een enorme grijze kudde, ergens in de bergen, stierf de leider stilletjes.