Она лила слёзы. Стих - Илья Чёрт

Она лила слёзы лишь по пустякам,

Не зная где жизнь, где смерть.

От больших бед прячутся там,

Куда тебе не успеть.

Она нашла дорогу в запределье, Пощупала волю, пощупала дверь,

Но только в душе — постоянное похмелье,

А из зрачков на мир скалится зверь.

Не спасают слова, утонула в неверье,

Захлебнулась в крови и слезах,

Удавилась гнилой веревкой доверья,

Наплевать, что у всех на глазах.

Теперь она не плачет никогда,

Узнала, где жизнь, где смерть.

И все беды твои для нее — пустяк,

И тебе за ней не успеть.

Захлопнулись ставни и дверь,

Искривила усмешкой рты,

Из глаз сознания пялятся звери

И среди них — ты.

Ze huilde alleen om kleinigheden,

Niet weten waar het leven is, waar de dood is.

Ze verbergen zich daar voor grote problemen,

Waar je niet heen kunt.

Ze vond haar weg naar verder, ze voelde haar wil, ze voelde de deur,

Maar alleen in de ziel - een constante kater,

En vanuit de pupillen grijnst een beest naar de wereld.

Woorden redden niet, verdronken in ongeloof,

Verstikt in bloed en tranen,

Verstikt door een verrot touw van vertrouwen,

Het maakt niet uit wat iedereen voor ogen heeft.

Nu huilt ze nooit

Ik leerde waar het leven is, waar de dood is.

En al je problemen zijn niets voor haar,

En je kunt haar niet bijhouden.

De luiken en de deur sloegen dicht,

Ze toverde haar mond tot een glimlach,

Dieren staren vanuit de ogen van bewustzijn

En onder hen ben jij.