Три дома - Игорь Тальков

Я в одиночестве бездонном у безимянного окна

Стою и слышу, как крадется тишина.

Тяжелой ношею на плечи ложится хмурый летний вечер,

Немым укором в то окно глядит луна.

И как на зло воображенье выводит без предупрежденья

Три разных дома, где живут мои друзья.

Я в те дома вхожу без стука, там мне протягивают руку

И приглашают обогреться у огня.

Припев:

Первый дом — родной мой дом — окутан светом и теплом, в нем живет мое детство.

Дом второй, тоже мой, до боли милый и родной, в нем живет мое сердце.

Третий дом — дом родной, родной до боли, но не мой, в этот дом вхожу я не дыша…

В нем живет моя душа.

В каком-то странном исступленьи, меняя краски без труда,

Воображение творит как никогда:

Я вижу маму в доме первом, она надеется, наверно,

Что я вернусь к ней и останусь навсегда.

Но вот сместилось расстоянье и воплощенным ожиданьем

В притихшей комнате ребенок сладко спит.

И, наконец, вот домик третий: словно сошедшая с портрета

В нем тихо женщина прекрасная грустит.

Припев:

Первый дом — родной мой дом — окутан светом и теплом, в нем живет мое детство.

Дом второй, тоже мой, до боли милый и родной, в нем живет мое сердце.

Третий дом — дом родной, родной до боли, но не мой, в этот дом вхожу я не дыша…

В нем живет моя душа.

Я в одиночестве бездонном стою один на всей земле,

Слежу, как тают все три дома на нарисованном стекле…

Ik ben in de bodemloze eenzaamheid bij het naamloze raam

Ik sta op en hoor hoe de stilte kruipt.

Een sombere zomeravond valt als een zware last op mijn schouders,

De maan kijkt uit het raam als een stom verwijt.

En hoe slecht de verbeelding leidt zonder waarschuwing

Drie verschillende huizen waar mijn vrienden wonen.

Ik ga die huizen binnen zonder te kloppen, ze helpen me een handje

En ze nodigen je uit om je te warmen bij het vuur.

Refrein:

Het eerste huis - mijn geboortehuis - is gehuld in licht en warmte, mijn kindertijd leeft erin.

Het tweede huis, ook het mijne, is pijnlijk lief en dierbaar, mijn hart woont erin.

Het derde huis is een dierbaar huis, dierbaar voor de pijn, maar niet het mijne, ik betreed dit huis zonder adem te halen ...

Mijn ziel leeft erin.

In een vreemde razernij, zonder moeite van kleur veranderend,

Verbeelding creëert als nooit tevoren:

Ik zie mijn moeder in het eerste huis, hoopt ze, waarschijnlijk

Dat ik naar haar zal terugkeren en voor altijd zal blijven.

Maar nu is de afstand verschoven en de belichaamde verwachting

In een stille kamer slaapt het kind heerlijk.

En tot slot, hier is het derde huis: alsof het afstamt van een portret

Daarin is een mooie vrouw stilletjes verdrietig.

Refrein:

Het eerste huis - mijn geboortehuis - is gehuld in licht en warmte, mijn kindertijd leeft erin.

Het tweede huis, ook het mijne, is pijnlijk lief en dierbaar, mijn hart woont erin.

Het derde huis is een dierbaar huis, dierbaar voor de pijn, maar niet het mijne, ik betreed dit huis zonder adem te halen ...

Mijn ziel leeft erin.

In de bodemloze eenzaamheid sta ik alleen op de hele aarde,

Ik kijk hoe alle drie de huizen smelten op het beschilderde glas...