Памяти Виктора Цоя - Игорь Тальков

Поэты не рождаются случайно, они летят на землю с высоты,

Их жизнь окружена глубокой тайной, хотя они открыты и просты.

Глаза таких божественных посланцев всегда печальны и верны мечте,

И в хаосе проблем их души вечно светят тем мирам, что заблудились в темноте.

Они уходят, выполнив заданье, их отзывают Высшие Миры,

Неведомые нашему сознанью, по правилам космической игры.

Они уходят, не допев куплета, когда в их честь оркестр играет туш:

Актёры, музыканты и поэты - целители уставших наших душ.

В лесах их песни птицы допевают, в полях для них цветы венки совьют,

Они уходят вдаль, но никогда не умирают и в песнях и в стихах своих живут.

А может быть, сегодня или завтра уйду и я таинственным гонцом

Туда, куда ушёл, ушёл от нас внезапно поэт и композитор Виктор Цой.

Dichters worden niet bij toeval geboren, ze vliegen van grote hoogte naar de aarde,

Hun leven is omgeven door een diep mysterie, hoewel ze open en eenvoudig zijn.

De ogen van zulke goddelijke boodschappers zijn altijd droevig en trouw aan de droom,

En in de chaos van problemen schijnen hun zielen voor altijd op die werelden die verdwaald zijn in het donker.

Ze vertrekken, nadat ze de taak hebben voltooid, worden ze teruggeroepen door de Hogere Werelden,

Onbekend voor ons bewustzijn, volgens de regels van het kosmische spel.

Ze vertrekken zonder het couplet af te maken, wanneer het orkest een vleugje ter ere van hen speelt:

Acteurs, muzikanten en dichters zijn de genezers van onze vermoeide zielen.

In de bossen zingen vogels hun liederen, in de velden zullen bloemen kransen voor hen maken,

Ze gaan in de verte, maar sterven nooit, en leven in hun liederen en verzen.

Of misschien ga ik vandaag of morgen weg en ben ik een mysterieuze boodschapper

Waar hij wegging, verliet de dichter en componist Viktor Tsoi ons plotseling.