Lo Specchio Dei Pensieri - Gigi Finizio

Seduta sulla riva di questa mia coscienza

La malinconia far conto dei miei giorni

Comprese le esperienze di questa vita mia

Somiglia ad un gabbiano con le ali aperte lungo l’orizzonte

Abbraccia il cielo che e' sopra di me che affonda dentro lo scenario di un tramonto

Io che leggevo sempre ali di farfalla dentro gli occhi tuoi

Nutrivo la speranza che la tua pelle fosse solamente mia

Tu invece programmavi un’avventura un’altra storia senza me E il tuo profumo non mi va piu' via dalle lenzuola

Il mare aperto di un ricordo

Io senza di te fotografia di chi va via e nello specchio dei pensieri miei ti vedo ma non ti raggiungo mai

Faccio a pezzi la mia rabbia,

prendo a calci questa sabbia

se sapessi amare un’altra ti cancellerei dal tempo

Io senza di te seguo una via di periferia

Il cielo sta piangendo su di noi chissa' se sta bagnando gli occhi tuoi

Io ti cerco come un fiato che si perde contro un vetro

Sulla tela di un pittore che dipinge quello che non c’e'

L’amore ci abbandona e il vortice del tempo non ci avvolge piu'

Sperduti in quella sfera di un mondo capovolto che ci spinge gi?

Si perde la speranza di ritrovarti ancora nella vita mia

Forse eri solo la fotografia abbandonata nell’armadio dei ricordi

Io senza di te fotografia di chi va via

il cielo sta piangendo su di noi

Chiss?

se sta bagnando gli occhi tuoi

Io ti cerco come un fiato che si perde contro un vetro

Sulla tela di un pittore che dipinge quello che non c’e'.

Zittend op de oever van dit geweten van mij

Melancholie houdt rekening met mijn dagen

Inclusief de ervaringen van dit leven van mij

Het ziet eruit als een zeemeeuw met zijn vleugels gespreid langs de horizon

Omarm de lucht boven me die wegzakt in het landschap van een zonsondergang

Ik die altijd vlindervleugels in je ogen lees

Ik koesterde de hoop dat jouw huid alleen van mij was

In plaats daarvan plande je een avontuur, een ander verhaal zonder mij En je parfum verlaat de lakens niet meer

De open zee van een herinnering

Zonder jou fotografeer ik van degenen die weggaan en in de spiegel van mijn gedachten zie ik je maar ik bereik je nooit

Ik scheur mijn woede uit elkaar

Ik schop tegen dit zand

als ik wist hoe ik van een ander moest houden, zou ik je uit de tijd wissen

Zonder jou volg ik een straat in een buitenwijk

De lucht huilt om ons wie weet of het je ogen nat maakt

Ik zoek je als een adem die verloren gaat tegen een glas

Op het doek van een schilder die schildert wat er niet is

Liefde verlaat ons en de draaikolk van de tijd omhult ons niet langer

Verdwaald in die sfeer van een omgekeerde wereld die ons naar beneden duwt?

We verliezen de hoop je weer te vinden in mijn leven

Misschien was het gewoon de foto die in de kleerkast met herinneringen was achtergelaten

Zonder jou fotografeer ik degenen die weggaan

de lucht huilt om ons

Wie weet?

als het je ogen nat maakt

Ik zoek je als een adem die verloren gaat tegen een glas

Op het doek van een schilder die schildert wat er niet is.