Today's Professional Parents - George Carlin

It’s all bullshit, and it’s bad for you.

Now, speaking of parents and speaking of bullshit, two ideas which aren’t always mutually exclusive, by the way.

I’d like to mention a special kind of bullshit that has taken hold in this country in the last 30 to 40 years.

It’s a form of bullshit that really only can be called child worship.

It’s child worship.

It’s this excessive devotion to children.

I’m talking about today’s professional parents, these obsessive diaper sniffers, who are over-scheduling and over-managing their children and robbing them of their childhoods.

Even the simple act of playing, even the simple act of playing has been taken away from children and put on mommy’s schedule in the form of play dates.

Something that should be spontaneous and free is now being rigidly planned.

When does a kid ever get to sit in the yard with a stick anymore?

You know, just sit there with a fucking stick.

Do today’s kids even know what a stick is?

You know.

You sit in the yard with a fucking stick and you dig a fucking hole.

You know.

Yeah.

And you look at the hole, and you look at the stick, and you have a little fun.

But kids don’t have sticks anymore.

I don’t think there are any sticks left.

I think they’ve all been recalled because of lead paint.

Who would have thought that one day the manufacturing of sticks would be outsourced to China?

But you know something, a kid shouldn’t be wasting his time with a stick anyway.

If he’s 4 years old, he should be home studying for his kindergarten entrance exams.

Do you know about that shit?

Oh, they have them now.

Yeah.

Yeah.

There are places that have kindergarten entrance exams.

The poor little fuck.

The poor little fuck, he can barely locate his dick, you know, and already he’s being pressured to succeed.

Pressured to succeed for the sake of the parents.

Isn’t this really just a sophisticated form of child abuse?

And speaking of that, speaking of child abuse.

Speaking of child abuse, next stop grade school.

Grade school where he won’t be allowed to play tag because it encourages victimization.

And he won’t be allowed to play dodge ball because it’s exclusionary, and it promotes aggression.

Standing around is still OK.

Standing around is still permitted, but it won't be for long because sooner or later some kid is going to be standing around, and his foot will fall asleep, and his parents will sue the school, and it'll be goodbye fucking standing

around.

Now… You know?

Now fortunately, all is not lost.

All is not lost because at least we know that when he does get to play, whatever games he is allowed to play, the child will never lose.

We know he’ll never lose because in today’s America no child ever loses.

There are no losers anymore.

Everyone’s a winner, no matter what the game or sport or competition, everybody wins.

Everybody wins.

Everybody gets a trophy.

No one is a loser.

No child these days ever gets to hear those all-important character building words, “You lost, Bobby.

You lost.

You’re a loser, Bobby.”

They miss out on that.

You know what they tell a kid who lost these days?

“You were the last winner.”

A lot of these kids never get to hear the truth about themselves until they’re in their 20’s when the boss calls them in and says, “Bobby, clean the shit out of your desk and get the fuck out of here.

You’re a loser.

Get the fuck out of here.”

Of course, Bobby’s parents can’t understand why he can’t hold a job.

In school, he was always on the honor roll.

Well, what they don’t understand, of course, is that in today’s schools, everyone is on the honor roll.

Everyone is on the honor roll because in order to be on the honor roll, all you really need to do is to maintain a body temperature somewhere roughly in the 90’s.

But we shouldn’t be worrying about how he’s doing in school because you know, come summertime, he’ll be off to camp.

Yes, he’ll be off to camp, but not to swim and hike and play softball.

No, no, no, no.

Today’s child will be sent away to lose weight.

He’ll be sent to fat camp or violin camp or ceramics camp or computer camp or leadership camp, whatever the fuck that is.

Leadership camp.

Isn’t that where Hitler went?

You know, uh… Specialized, structured summer camps.

Got to keep the little fucker busy, don’t they?

Got to keep the little fucker busy.

Wouldn’t want him to sneak in a little unstructured time in the woods.

That wouldn’t be any good.

God knows he might start jacking off.

Het is allemaal onzin en het is slecht voor je.

Nu, over ouders gesproken en over bullshit gesproken, twee ideeën die elkaar trouwens niet altijd uitsluiten.

Ik zou graag een speciaal soort bullshit willen noemen dat de afgelopen 30 tot 40 jaar in dit land zijn intrede heeft gedaan.

Het is een vorm van bullshit die eigenlijk alleen kinderaanbidding kan worden genoemd.

Het is kinderaanbidding.

Het is deze buitensporige toewijding aan kinderen.

Ik heb het over de professionele ouders van vandaag, deze obsessieve luiersnuffelaars, die hun kinderen te veel plannen en beheren en hen van hun jeugd beroven.

Zelfs de simpele handeling van het spelen, zelfs de simpele handeling van het spelen is weggenomen van kinderen en op mama's schema gezet in de vorm van speeldata.

Iets dat spontaan en gratis zou moeten zijn, wordt nu strak gepland.

Wanneer mag een kind ooit meer met een stok in de tuin zitten?

Weet je, ga daar maar zitten met een verdomde stok.

Weten de kinderen van tegenwoordig wel wat een stok is?

Je weet wel.

Je zit in de tuin met een verdomde stok en je graaft een verdomd gat.

Je weet wel.

Ja.

En je kijkt naar het gat, en je kijkt naar de stok, en je hebt een beetje plezier.

Maar kinderen hebben geen stokken meer.

Ik denk niet dat er nog stokken over zijn.

Ik denk dat ze allemaal zijn teruggeroepen vanwege loodverf.

Wie had ooit gedacht dat de productie van stokken ooit zou worden uitbesteed aan China?

Maar weet je iets, een kind zou toch niet zijn tijd moeten verdoen met een stok.

Als hij 4 jaar oud is, zou hij thuis moeten studeren voor zijn toelatingsexamens voor de kleuterschool.

Weet jij van die shit?

O, die hebben ze nu.

Ja.

Ja.

Er zijn plaatsen met toelatingsexamens voor de kleuterschool.

De arme kleine eikel.

De arme kleine eikel, hij kan zijn lul nauwelijks vinden, weet je, en hij wordt nu al onder druk gezet om te slagen.

Onder druk gezet om te slagen in het belang van de ouders.

Is dit niet gewoon een verfijnde vorm van kindermishandeling?

En daar over gesproken, over kindermishandeling gesproken.

Over kindermishandeling gesproken, volgende halte basisschool.

Lagere school waar hij geen tikkertje mag spelen omdat het slachtofferschap aanmoedigt.

En hij mag geen trefbal spelen omdat het uitgesloten is en het agressie bevordert.

Stilstaan ​​is nog steeds oké.

Stilstaan ​​is nog steeds toegestaan, maar het zal niet lang duren, want vroeg of laat zal er een kind staan, en zijn voet zal in slaap vallen, en zijn ouders zullen de school aanklagen, en het zal verdomme vaarwel staan

rondom.

Nu weet je het?

Nu is gelukkig niet alles verloren.

Niet alles is verloren, want we weten tenminste dat wanneer hij mag spelen, welke spelletjes hij ook mag spelen, het kind nooit zal verliezen.

We weten dat hij nooit zal verliezen, want in het Amerika van vandaag verliest geen enkel kind ooit.

Er zijn geen verliezers meer.

Iedereen is een winnaar, ongeacht het spel of de sport of competitie, iedereen wint.

Iedereen wint.

Iedereen krijgt een trofee.

Niemand is een verliezer.

Geen enkel kind krijgt tegenwoordig ooit die uiterst belangrijke karaktervormende woorden te horen: "Je hebt verloren, Bobby.

Jij hebt verloren.

Je bent een loser, Bobby.'

Dat missen ze.

Weet je wat ze een kind vertellen dat tegenwoordig verloren heeft?

"Jij was de laatste winnaar."

Veel van deze kinderen krijgen de waarheid over zichzelf pas te horen als ze in de twintig zijn wanneer de baas ze roept en zegt: "Bobby, ruim je bureau op en maak dat je wegkomt.

Je bent een loser.

Ga verdomme hier weg."

Natuurlijk kunnen Bobby's ouders niet begrijpen waarom hij geen baan kan houden.

Op school stond hij altijd op de erelijst.

Wat ze natuurlijk niet begrijpen, is dat op de huidige scholen iedereen op de erelijst staat.

Iedereen staat op de erelijst, want om op de erelijst te staan, hoef je alleen maar ergens in de jaren 90 een lichaamstemperatuur te handhaven.

Maar we moeten ons geen zorgen maken over hoe hij het op school doet, want weet je, als het zomer is, gaat hij op kamp.

Ja, hij gaat naar het kamp, ​​maar niet om te zwemmen en wandelen en softbal te spelen.

Nee nee nee nee.

Het kind van vandaag wordt weggestuurd om af te vallen.

Hij zal naar een vetkamp of vioolkamp of keramiekkamp of computerkamp of leiderschapskamp worden gestuurd, wat dat verdomme ook is.

Leider kamp.

Is dat niet waar Hitler heen ging?

Je weet wel, euh... Gespecialiseerde, gestructureerde zomerkampen.

Ze moeten de kleine klootzak bezig houden, nietwaar?

Ik moet de kleine klootzak bezig houden.

Ik zou niet willen dat hij een beetje ongestructureerde tijd in het bos binnensluipt.

Dat zou niet goed zijn.

God weet dat hij misschien begint af te trekken.