Every Child Is Special - George Carlin

The self-esteem movement revolved around a single notion, the idea, the single idea, that every child is special.

Boy, they said it over and over and over, as if to convince themselves.

Every child is special.

And I kept saying fuck you.

Every child is clearly not special.

Did you ever look at one of them?

Did you ever take a good close look at one of these fucking kids?

They’re goofy.

They’re fucking goofy looking.

They’re too small, they’re way too fucking small.

They’re malproportioned.

Their heads don’t fit their bodies;

their arms are too weird and everything.

They can’t walk across the room in a straight line.

And when they talk, they talk like they got a mouthful of shit.

They’re incomplete, incomplete, unfinished work.

I never give credit for incomplete work.

Now, PT Barnum might think they’re special, but not me, I have standards.

But let’s say it’s true.

Let’s grant this.

I’m in a generous mood.

Let’s grant this proposition.

Let’s say it’s true as somehow all…every child is special.

What about every adult?

Isn’t every adult special, too?

And if not, if not then at what age do you go from being special to being not-so-special?

And if every adult is special then that means we’re all special, and the whole idea loses all its fucking meaning.

De zelfwaarderingsbeweging draaide om één enkel idee, het idee, het idee dat elk kind speciaal is.

Tjonge, ze zeiden het keer op keer, alsof ze zichzelf wilden overtuigen.

Elk kind is speciaal.

En ik bleef maar zeggen: fuck you.

Elk kind is duidelijk niet speciaal.

Heb je er wel eens naar gekeken?

Heb je ooit een van deze verdomde kinderen van dichtbij bekeken?

Ze zijn maf.

Ze zien er verdomd gek uit.

Ze zijn te klein, ze zijn veel te verdomd klein.

Ze zijn slecht geproportioneerd.

Hun hoofden passen niet in hun lichaam;

hun armen zijn te raar en zo.

Ze kunnen niet in een rechte lijn door de kamer lopen.

En als ze praten, praten ze alsof ze een mondvol stront hebben.

Ze zijn onvolledig, onvolledig, onvoltooid werk.

Ik geef nooit krediet voor onvolledig werk.

Nu, PT Barnum denkt misschien dat ze speciaal zijn, maar ik niet, ik heb normen.

Maar laten we zeggen dat het waar is.

Laten we dit toegeven.

Ik ben in een gulle bui.

Laten we dit voorstel inwilligen.

Laten we zeggen dat het waar is, want op de een of andere manier is elk kind speciaal.

Hoe zit het met elke volwassene?

Is niet elke volwassene ook speciaal?

En zo niet, zo niet, op welke leeftijd ga je dan van speciaal naar niet-zo-speciaal?

En als elke volwassene speciaal is, betekent dat dat we allemaal speciaal zijn, en het hele idee verliest al zijn verdomde betekenis.