Goin' Through My Address Book - George Carlin

So you know what I’ve been doing?

Going through my address book and crossing out the dead people.

You do that?

That’s a lot of fun, isn’t it?

It gives you a good feeling.

Kind of gives you a feeling of power, a superiority to have outlasted another old friend.

But you can’t do it too soon, you know?

You can’t do it too soon.

You can’t come running home from the funeral and get the book out, you know, and be looking through it.

You can’t do that.

A little time has to pass.

You have to let a little time go by.

I have a rule of thumb, six weeks.

If you’re a friend of mine and you’re in my book and you die, I leave you alone for an extra six weeks.

Six extra weeks in the book.

On the house.

It’s on me.

But after that, hey, facts are facts.

Fuck you.

You’re dead.

(Fart sound).

Out you fucking go.

You got to have standards, you know.

Now, these days, a lot of people don’t keep analog address books anymore.

They don’t want to be writing that stuff out longhand.

They’re in the computer age.

And they have an application in the computer called Outlook or Contacts or Address Book or something like that.

So they keep all the information in the computer, and they sync it up with their phone every day or every other day.

So now, instead of scratching out a name you get to delete the fuck.

And deleting someone is an even more powerful feeling than simply scratching out a name.

You know how to delete someone.

You select a name, highlight the person and then poof, straight into the trash.

Now, if it’s a really close friend of yours, you might not want to empty the trash for about six weeks.

Or…or if it’s a little too harsh for you, a little too harsh to delete an old friend, you can always create a new folder, a special folder for dead people.

You keep it on your desktop.

It’s kind of a digital purgatory.

And the nice thing is every now and then, you can open it up, and you can look inside.

And you can see the people in purgatory.

And you can move them all around, you know.

Move them around.

Put them in little groups.

Two people who didn’t get along in life, put them in the corner;

let them work it out.

Let them work it out in purgatory.

Or start a fight.

Have a big fight in purgatory.

That’s a lot of fun.

Nobody’s going to get hurt.

They’re all fucking dead anyway.

Then, you put them in a big formation and have a parade, the purgatory parade of dead people.

Ah, there’s a lot of fun you can have with a computer, so enjoy your digital selves.

Dus je weet wat ik heb gedaan?

Door mijn adresboek bladeren en de dode mensen doorstrepen.

Jij doet dat?

Dat is heel leuk, niet?

Het geeft je een goed gevoel.

Het geeft je een soort van gevoel van macht, een superioriteit om een ​​andere oude vriend te hebben overleefd.

Maar je kunt het niet te snel doen, weet je?

Je kunt het niet te vroeg doen.

Je kunt niet van de begrafenis naar huis rennen en het boek tevoorschijn halen, weet je, en het doorbladeren.

Dat kan je niet.

Er moet wat tijd verstrijken.

Je moet wat tijd voorbij laten gaan.

Ik heb een vuistregel, zes weken.

Als je een vriend van me bent en je staat in mijn boek en je sterft, laat ik je zes weken extra alleen.

Zes extra weken in het boek.

Op het huis.

Ik betaal.

Maar daarna, hé, feiten zijn feiten.

Neuk je.

Je bent dood.

(scheet geluid).

Ga weg, verdomme.

Je moet normen hebben, weet je.

Tegenwoordig houden veel mensen geen analoge adresboeken meer bij.

Ze willen die dingen niet uit de hand schrijven.

Ze zijn in het computertijdperk.

En ze hebben een applicatie op de computer genaamd Outlook of Contacts of Address Book of iets dergelijks.

Ze bewaren dus alle informatie op de computer en synchroniseren deze elke dag of om de dag met hun telefoon.

Dus nu, in plaats van een naam te schrappen, mag je verdomme verwijderen.

En iemand verwijderen is een nog krachtiger gevoel dan simpelweg een naam uitkrabben.

Je weet hoe je iemand moet verwijderen.

Je selecteert een naam, markeert de persoon en poef, rechtstreeks in de prullenbak.

Nu, als het een heel goede vriend van je is, wil je misschien de prullenbak ongeveer zes weken niet legen.

Of ... of als het een beetje te hard voor je is, een beetje te hard om een ​​oude vriend te verwijderen, kun je altijd een nieuwe map maken, een speciale map voor dode mensen.

Je bewaart het op je bureaublad.

Het is een soort digitaal vagevuur.

En het leuke is dat je hem af en toe open kunt maken en naar binnen kunt kijken.

En je kunt de mensen in het vagevuur zien.

En je kunt ze overal verplaatsen, weet je.

Verplaats ze.

Zet ze in kleine groepjes.

Twee mensen die het niet met elkaar konden vinden in het leven, zetten ze in de hoek;

laat ze het maar oplossen.

Laat ze het maar uitzoeken in het vagevuur.

Of een gevecht beginnen.

Heb een groot gevecht in het vagevuur.

Dat is heel leuk.

Niemand zal gewond raken.

Ze zijn toch allemaal verdomd dood.

Dan zet je ze in een grote formatie en heb je een parade, de vagevuurparade van dode mensen.

Ah, er is veel plezier dat je kunt hebben met een computer, dus geniet van je digitale zelf.