Due In Questa Stanza - Federica Carta

Occhi grandi come case

Sono felice in superficie

Fra le mani la memoria

Tu l’hai raccolta sulla sabbia

Una storia con le onde

Acqua di mare sotto i piedi

Sapere che siamo in due in questa stanza

E adesso non hai più niente da dire

Sapere che a volte tutto non basta

E poi l’abbastanza dove va a finire?

Sapere che i mesi cambiano il volto

Incrocio uno specchio e non mi riconosco

Sapessi le notti insonni a cantare

L’ampiezza degli oceani

L’ampiezza delle tue mani

Occhi grandi come case

Sono felice in superficie

Un pensiero prende il volo

E mi gira intorno come un figlio

Sapere che siamo in due in questa stanza

E adesso non hai più niente da dire

Sapere che a volte tutto non basta

E poi l’abbastanza dove va a finire?

Sapere che i mesi cambiano il volt

Incrocio uno specchio e non mi riconosco

Sapessi le notti insonni a cantare

L’ampiezza degli oceani

L’ampiezza delle tue mani

Nessuno ha visto mai l’amore

Un po' come una religione

Quando ci credi ti affidi ma non lo sai mai

Sapere che siamo in due in questa stanza

E adesso non hai più niente da dire

Sapere che a volte tutto non basta

E poi l’abbastanza dove va a finire?

Sapere che i mesi cambiano il volto

Incrocio uno specchio e non mi riconosco

Sapessi le notti insonni a cantare

L’ampiezza degli oceani

L’ampiezza delle tue mani

Ogen zo groot als huizen

Ik ben blij aan de oppervlakte

Geheugen in uw handen

Je raapte het op het zand op

Een verhaal met de golven

Zeewater onder je voeten

Wetende dat we met z'n tweeën in deze kamer zijn

En nu heb je niets meer te zeggen

Wetende dat soms alles niet genoeg is

En waar gaat dan genoeg heen?

Wetende dat de maanden het gezicht veranderen

Ik steek een spiegel over en ik herken mezelf niet

Ik wist de slapeloze nachten om te zingen

De breedte van de oceanen

De breedte van je handen

Ogen zo groot als huizen

Ik ben blij aan de oppervlakte

Een gedachte neemt een vlucht

En hij draait om me heen als een zoon

Wetende dat we met z'n tweeën in deze kamer zijn

En nu heb je niets meer te zeggen

Wetende dat soms alles niet genoeg is

En waar gaat dan genoeg heen?

Weet dat de maanden de volt veranderen

Ik steek een spiegel over en ik herken mezelf niet

Ik wist de slapeloze nachten om te zingen

De breedte van de oceanen

De breedte van je handen

Niemand heeft ooit liefde gezien

Een beetje als een religie

Als je het gelooft, vertrouw je erop, maar je weet het nooit

Wetende dat we met z'n tweeën in deze kamer zijn

En nu heb je niets meer te zeggen

Wetende dat soms alles niet genoeg is

En waar gaat dan genoeg heen?

Wetende dat de maanden het gezicht veranderen

Ik steek een spiegel over en ik herken mezelf niet

Ik wist de slapeloze nachten om te zingen

De breedte van de oceanen

De breedte van je handen