SAINTE ANNE - Fauve

Je sais même pas par où commencer en fait.

En même temps c’est la première fois

que je fais ça, donc vous m’excuserez si ça part un peu dans tous les sens ou

si je suis un peu trop confus.

Faut dire qu’en ce moment j’ai bien du mal à mettre mes idées au clair quand

même.

j’ai bien du mal à trouver mes mots.

Enfin voilà, j’vous dresse le tableau vite fait:

Je suis né dans une famille plutôt aisée, j’ai toujours été privilégié.

J’ai jamais manqué d’amour, ni de rien d’autre d’ailleurs, et même si ma mère,

qui vient quand même d’un milieu assez populaire,

était parfois un peu sévère avec mes frères et moi.

A l'école j'étais bon élève, à la maison j'étais poli.

J’me souviens pas avoir fait trop de conneries étant p’tit.

Par contre, j’ai fait des études correctes, et aujourd’hui je sais que mon

parcourt est plus ou moins tracé.

Disons que je sais où j’arriverais si je continue sur ma lancé.

j’aurais probablement une femme et de beaux enfants, un crédit à payer,

un épagneul anglais et un coupé-cabriolet.

Et pourtant vous voyez, ça fait maintenant presque 6 mois que je dors à peine,

que j’peux n’rien bouffer pendant deux jours sans même m’en apercevoir.

Et quand j’me regarde dans le miroir j’y vois un mec bizarre,

pâle, translucide, tellement livide,

à faire sourire un génocide.

Docteur j’rigole pas, faut que vous fassiez quelque chose pour moi,

n’importe quoi, prenez un marteau et pétez-moi les doigts,

je sais pas, parce que là je peux vraiment plus.

J’peux plus sortir dans la rue, j’peux plus mettre les pieds dans des bureaux.

De toute façon je suis devenu incapable de prendre le métro.

Ça pue la mort, ça pue la pisse, ça me rend claustro et agressif.

Et puis j’ai vraiment l’air d’un gland dans mon costard trop grand et mal

taillé,

que même si je voulais faire semblant y’aurait toujours marqué en gros troufion

sur mon front.

Et puis tous ces gens qui cherchent absolument à s’entasser, qui poussent,

qui suent, qui sifflent entre leurs dents comme des serpents.

vas-y du con, monte, monte, t’as raison.

De toute façon t’auras beau être le premier arrivé, à la clef on va tous se

taper la même journée scabreuse.

Les yeux collés à l'écran de l’ordinateur, tu te détruis les pupilles à lire en

diagonal des choses auxquelles t’entraves que dalle.

nan mais tu comprends, il est hyper important ce dossier, le client il raque

300 de l’heure, alors tu te débrouilles,

tu vas chercher sur google si il faut mais tu me finis ça pronto.

ah oui, vous avez parfaitement raison, oui.

c’est de ma faute, oui.

je suis pas assez réactif.

han c’est drôle, oui, collez-moi des gifles.

connard.

et si t’allais plutôt te

carrer des poignées de porte dans le cul pour voir?

J’en ai assez d’me taper à déjeuner des salades composées à 12, ou de la

barbaque en carton mouillé.

De manger sur un coin de table, puis de passer des après-midis minables à

enculer les mouches, et finir par embrayer sur des after-works entre collègues.

Mais quel cafard.

a croire qu’on aime tellement s’faire enfler la journée qu’on

en redemande le soir.

Mais bon, faut dire aussi qu’on y rencontre des meufs,

ou plutôt des célibattantes,

c’est-à-dire des nanas qui comme nous ont des problèmes affectifs.

On se présente, on leur raconte des cracks, on leur dit qu’on est collab' alors

qu’on est à la fac

et qu’en vrai on passe notre temps à user nos culs sur des bancs trop étroits,

à écouter des types chauves déblatérer, déblatérer, déblatérer toute la journée,

déblatérer sur tout, et surtout sur n’importe quoi.

Et heureusement, les journées se finissent toujours de la même façon:

on rentre et on se fait beau pour la soirée,

on met nos polos cols relevés, puis on se retrouve au q.g.

pour picoler des

demis à 5.

D’ailleurs, quand on a un peu de plomb dans l’aile, on a souvent envie de jouer

aux rebelles et crier au tôlier:

— dit-donc tu t’prends pour qui enfoiré, tu trouves pas que ta bière elle est

un peu chère?.

On le ferait si on avait un peu de cran dans nos artères, mais on préfère se

taire et continuer à gaspiller notre tune,

à user notre salive pour pas grand chose, et à fumer comme des sapeurs,

histoire de s’amocher à fond avant d'être vieux,

d’agrandir les valoches qu’on a déjà sous les yeux.

A part ça on parle surtout des filles qu’on a vu sur le net, et puis d’celles

qu’on aimerait attraper en soirée,

car ce soir, comme tous les soirs, on va essayer de niquer.

Mais surtout pas de faire l’amour, parce que l’amour, c’est pour les pédés.

Rien de bien choquant finalement.

Des gars parlent des filles qui baisent, des filles qui baisent pour dire

qu’elles baisent.

La baise, on en garde toujours des regrets, parfois des maladies.

Au fond on fait ça sans plaisir, sans réelle envie.

C’est surtout pour ne plus penser.

Ca cache des plaies à vif, mais ça c’est un

secret.

En vérité on est perdus, désuvrés, désabusés, seuls comme des animaux blessés.

On est tristes et nos curs saignent, mais on se cache derrière nos grandes

gueules et nos mots durs.

Entre nous on s’appelle mec, meuf, bâtard, baltringue, bitch, gouinnasse,

connard, parce que sans le vouloir, les autres sont un combat permanent.

Décidément docteur, on vit une chouette époque, et dans une chouette ville

aussi.

Paris, Paris la nécropole, Paris qui sent la carne, Paris qui petit à petit

entraîne dans sa chute des fragments de nos vies.

Paris c’est tellement sain, et nous sommes des gens biens, tellement biens

qu’on est trop bien pour nos voisins,

auxquels on prête pas plus d’attention qu'à la pisse derrière la cuvette des

chiottes.

Parfois j’ai juste envie de hurler t’approche pas de moi, t’approche pas de moi,

me touche pas, me touche pas, t’approche pas de moi!

Docteur, il me faut un truc, n’importe quoi, sinon je vais craquer,

je risque de cogner une vieille, un passant, un mioche.

Et ce sera moche,

ce sera vraiment moche.

Ik weet eigenlijk niet eens waar ik moet beginnen.

Tegelijkertijd is het de eerste keer

Ik doe dit, dus neem me niet kwalijk als het een beetje alle kanten opgaat of

als ik een beetje te verward ben.

Moet zeggen dat ik het op dit moment moeilijk heb om mijn ideeën op een rijtje te krijgen wanneer

zelfde.

Ik heb moeite om mijn woorden te vinden.

Hoe dan ook, ik zal je een snel beeld geven:

Ik ben geboren in een redelijk rijke familie, ik ben altijd bevoorrecht geweest.

Ik heb nooit gebrek aan liefde gehad, of wat dan ook, en hoewel mijn moeder,

die niettemin uit een vrij populaire achtergrond komt,

was soms een beetje hard tegen mijn broers en mij.

Op school was ik een goede leerling, thuis was ik beleefd.

Ik kan me niet herinneren dat ik te veel onzin heb gedaan toen ik klein was.

Aan de andere kant heb ik een behoorlijke opleiding genoten, en vandaag weet ik dat mijn...

reizen is min of meer getraceerd.

Laten we zeggen dat ik weet waar ik zal eindigen als ik doorga.

Ik zou waarschijnlijk een vrouw en mooie kinderen hebben, een lening om te betalen,

een Engelse spaniel en een coupé-cabriolet.

En toch zie je, ik heb nu bijna 6 maanden amper geslapen,

dat ik twee dagen niets kan eten zonder het te beseffen.

En als ik in de spiegel kijk, zie ik een rare kerel

bleek, doorschijnend, zo razend,

om een ​​genocide te laten lachen.

Dokter, ik maak geen grapje, je moet iets voor me doen,

wat dan ook, pak een hamer en breek mijn vingers,

Ik weet het niet, want daar kan ik echt meer.

Ik kan niet meer de straat op, ik kan geen voet meer in kantoren zetten.

Hoe dan ook, ik kon de metro niet meer nemen.

Het stinkt naar de dood, het stinkt naar pis, het maakt me opgesloten en agressief.

En dan zie ik er echt uit als een kwastje in mijn te grote en slechte pak

taille,

dat zelfs als ik wilde doen alsof er altijd een grote klootzak zou zijn geweest

op mijn voorhoofd.

En dan al deze mensen die wanhopig proberen zich in te proppen, duwen,

die zweten, die tussen hun tanden sissen als slangen.

ga je gang, ga omhoog, ga omhoog, je hebt gelijk.

Hoe dan ook, je bent misschien de eerste die arriveert, aan het eind van de dag zullen we allemaal

dezelfde scabreuze dag typen.

Ogen vastgelijmd aan het computerscherm, je vernietigt je pupillen om in te lezen

diagonaal van de dingen die je niet in de weg staat.

nee, maar je begrijpt, dit dossier is super belangrijk, de klant is boos

300 per uur, dus je komt rond,

je zoekt op google als het moet, maar je maakt me meteen af.

ah ja, je hebt helemaal gelijk, ja.

het is mijn schuld, ja.

Ik reageer niet genoeg.

han het is grappig, ja, stok klappen op mij.

klootzak.

wat als je in plaats daarvan was?

deurknoppen in je kont duwen om te zien?

Ik ben het zat om om 12 uur salades te eten voor de lunch, of

natte kartonnen barbecue.

Van op een hoekje van de tafel eten, daarna slordige middagen doorbrengen bij

fuck de vliegen, en beland in after-works met collega's.

Maar wat een kakkerlak.

om te geloven dat we graag zo opgezwollen zijn op de dag dat we

vraagt ​​om meer in de avond.

Maar hey, we moeten ook zeggen dat we daar meisjes ontmoeten,

of liever alleenstaande vrouwen,

dat wil zeggen dat meisjes die net als wij emotionele problemen hebben.

We stellen ons voor, we vertellen ze cracks, we vertellen ze dat we samenwerken' dan

we zitten op de universiteit

en dat we in het echte leven onze tijd besteden aan het verslijten van onze ezels op te smalle banken,

luisteren naar kale mannen die de hele dag razen, razen, razen,

raas over alles, en vooral over alles.

En gelukkig eindigen de dagen altijd op dezelfde manier:

we gaan naar huis en kleden ons aan voor de avond,

we trekken onze poloshirts met kraag aan en ontmoeten elkaar op het hoofdkwartier.

drinken

halveert om 5 uur.

Trouwens, als je een beetje voorsprong in de vleugel hebt, wil je vaak spelen

naar de rebellen en schreeuwen naar de plaatwerker:

- Dus zeg wie verdomme denk je dat je bent, denk je niet dat je bier is

een beetje duur?.

We zouden het doen als we een beetje lef in onze aderen hadden, maar we geven er de voorkeur aan

hou je mond en blijf onze melodie verspillen,

om ons speeksel niet veel te gebruiken, en te roken als sappers,

verhaal van grondig in de war raken voordat je oud werd,

om de koffers die we al voor ons hebben te vergroten.

Afgezien daarvan praten we vooral over de meisjes die we op het net hebben gezien, en dan die

die we 's avonds willen vangen,

want vanavond, zoals elke avond, gaan we proberen te neuken.

Maar vooral niet om te vrijen, want liefde is voor flikkers.

Niets te schokkends tenslotte.

Jongens praten over meisjes die neuken, meisjes die neuken om te zeggen

dat ze neuken.

Verdomme, we hebben altijd spijt, soms ziektes.

In principe doen we het zonder plezier, zonder echt verlangen.

Het is vooral om te stoppen met denken.

Het verbergt rauwe wonden, maar dat is een

geheim.

In werkelijkheid zijn we verloren, hulpeloos, gedesillusioneerd, alleen als gewonde dieren.

We zijn verdrietig en onze harten bloeden, maar we verschuilen ons achter onze grote

monden en onze harde woorden.

Onder ons noemen we elkaar kerel, meisje, bastaard, baltringue, teef, gouinnasse,

klootzak, want zonder het te willen, zijn de anderen een constant gevecht.

Echt dokter, we leven in een geweldige tijd, en in een geweldige stad

te.

Parijs, Parijs de necropolis, Parijs dat naar vlees ruikt, Parijs dat beetje bij beetje

brengt fragmenten van ons leven met zich mee.

Parijs is zo gezond, en we zijn goede mensen, zo goed

dat we te goed zijn voor onze buren,

waar niet meer aandacht aan wordt besteed dan aan de pis achter de kom van

kraker.

Soms wil ik gewoon schreeuwen, blijf uit mijn buurt, blijf uit mijn buurt,

Raak me niet aan, raak me niet aan, kom niet in mijn buurt!

Dokter, ik heb iets nodig, wat dan ook, of ik ga kraken,

Ik riskeer het raken van een oude vrouw, een voorbijganger, een snotaap.

En het zal lelijk zijn,

het zal echt lelijk zijn.