Repères - Fauve

Quand tu remontes sur scène, bah tu sautes partout, tu, limite, t’es l’boxeur

qui arrive sur le ring quoi

Bam, bam, bam, tu mets des coups dans l’vide

Sur scène, on est tous des versions un peu différentes de nous-même,

un peu plus radicales ou un peu plus extrêmes

C’qui est vraiment dingue, c’est quand t’arrives à t’oublier, totalement

Vu de l’extérieur, tu te dis «c'est un peu ridicule, c’est surjoué»

Mais nan, pas du tout quoi, t’as besoin d’extérioriser l’truc parce que en fait,

t’as un peu les chocottes quand même, tu vois?

Sur scène, tu peux pas tricher quoi, j’sais pas comment expliquer

T’es obligé d'être toi-même à un moment donné

Tu peux essayer d’calculer l’truc, mais globalement, la pression te rattrape,

et l’adrénaline te rattrape, le gens te rattrapent

T’es obligé à un moment donné d’te mettre à poil

Et c’est ça nous qui nous a fait prendre goût aux concerts

On arrive vraiment de faire de la scène un défouloir

Et le défouloir il vient par l'énergie, et réussir à s’abandonner complètement

C’est vraiment de là que viennent les meilleurs concerts

Ça finit par faire partie d’toi un peu cet espace-là

Je sais pas, tu prends tes repères, tu remarques des gens dans l’public,

y a toujours des visages qui vont être tes repères tout au long du concert

Tu vas en avoir un qui a l’air de s’ennuyer, une fille qui est genre ultra au

taquet, un mec devant qui connaît mieux les paroles que nous

Eh ouais, y a des gens incroyables, sur les «Hautes lumières», quand les gens

ils lèvent leur briquet

Ça fait, ça fait limite chialer quoi, et à chaque fois, c’est pas du tout un

truc, tu t’habitues jamais à ça

Et y a un morceau qu’on n’a jamais enregistré, mais qu’on a joué en live plein

de fois

Il avait pas vraiment d’nom, donc on l’a appelé, on l’a toujours appelé «Jennifer"entre nous

C’est un peu bizarre, mais c’est souvent comme ça que ça se passe,

tu te fixes sur un nom temporaire, et après t’as du mal à t’en détacher

Als je terug het podium op gaat, spring je overal, jij, limiet, jij bent de bokser

wie komt wat in de ring?

Bam, bam, bam, je trapt in de lucht

Op het podium zijn we allemaal een beetje verschillende versies van onszelf,

een beetje radicaler of een beetje extremer

Wat echt gek is, is wanneer het je lukt om jezelf helemaal te vergeten

Van de buitenkant gezien, zeg je tegen jezelf "het is een beetje belachelijk, het is overdreven"

Maar nee, helemaal niet wat, je moet het ding naar buiten brengen, want in feite,

je bent nog steeds een beetje een mietje, weet je?

Op het podium kun je niet vals spelen, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen

Je moet op een gegeven moment jezelf zijn

Je kunt proberen het ding te berekenen, maar over het algemeen haalt de druk je in,

en de adrenaline haalt je in, mensen halen je in

Je moet op een gegeven moment naakt gaan

En dat heeft ons naar optredens gebracht

We slagen er echt in om van het podium een ​​stressverlichting te maken

En de bevrijding komt van de energie, en het volledig kunnen overgeven

Daar komen echt de beste optredens vandaan

Het wordt uiteindelijk een beetje een deel van jou die ruimte

Ik weet het niet, je oriënteert je, je merkt mensen in het publiek op,

er zijn altijd gezichten die je aanwijzingen zullen zijn tijdens het concert

Je krijgt er een die er verveeld uitziet, een meisje dat ultra au is

cleat, een man vooraan die de tekst beter kent dan wij

Ja, er zijn geweldige mensen op "Hoogtepunten" wanneer mensen

ze heffen hun aansteker op

Het is, het is borderline wat huilen, en elke keer is het helemaal geen

shit, hier raak je nooit aan gewend

En er is een nummer dat we nooit hebben opgenomen, maar volledig live hebben gespeeld

keer

Hij had niet echt een naam, dus we noemden hem, we noemden hem altijd "Jennifer" tussen ons in

Het is een beetje raar, maar zo gaat het vaak,

je fixeert je op een tijdelijke naam, en dan heb je het moeilijk om los te laten