JUILLET (1998) - Fauve

Vendredi 5 Juillet, 22h57

J’descends la rue dans la chaleur d’la nuit

Pas mal de monde, pas mal de bruit

Un léger souffle d’air tiède traverse mon tee-shirt et glisse sur ma peau

Ça fait comme les caresses d’une ado timide

Les trottoirs et la chaussée sont pleins, y’a d’tout:

Des blancs, des turcs, des kainfs, des indiens, des albanais, des pakis

Des gens pouilleux, des gens sapés, des filles jolies

J’en croise une plus âgée qu’moi et j’me dis qu’j’aimerais bien essayer une

fois pour pas mourir idiot

Je circule entre les épiciers, les taxiphones, les kebabs louches

Les affiches de chanteur du monde mondialement inconnus et les bars branchés

Où j’ai jamais trop su comment m’tenir mais c’est pas grave;

si certains y

sont bien

Alors c’est bien

Ça sent l’cumin et l’safran, la bière renversée, la cigarette, la viande grillée

Ça sent l'été, le vrai, celui qui répare mais déjà je dois m’engouffrer dans la

station

C’est pas grave ce soir rien peut m’toucher

J’flotte au-dessus du sol, les planètes sont alignées

Dans les galeries pas de grosse surprise encore cette odeur douteuse et ces 4

par 3 toujours pas indispensables

Pour un film obscur qui fera surement un four, une comédie raston

La énième tournée d’un groupe de vieux musiciens aux cheveux teints

Pour des spectacles de jeunes comiques en théorie pas hyper marrants

Pour des marques de vêtements portés par des filles qui ont l’air d’avoir des

problèmes avec leur père

Et une campagne pour la mobilité qui sensibilisera peut-être personne mais avec

une actrice plutôt mignonne

Et là je re-croise ces deux filles longilignes qui s’tiennent par la main

C’est justement les mêmes que j’ai vues hier près d’chez mon oncle

Je trouve ça touchant et étrange

Autant que cet immense guinéen au bout du couloir qui braille avec une voix

métallique comme un putain de cor tibétain

Une goute d’eau croupie tombe des poutres Eiffel dont la peinture fait des

cloques

Elle atterrit dans mon coup c’est dégueulasse mais j’ai pas le temps d’jurer

J’entends la sonnerie de la rame au loin

Ce soir rien peut m’toucher

J’flotte au-dessus du sol, les planètes sont alignées

Dans la rame un kosovar qui joue d’une trompette-violon bizarre

Je me demande quelle vie il avait avant, tandis qu’il anime mon trajet et celui

du groupe de ricains à côté

Ils ont l’air un peu perdus avec leur physique tout lisse de gros bébé du futur

J’arrive à mon changement j’passe devant les vendeurs de fausses clopes à la

sauvette

Qui courent, qui crient, presque jour et nuit

Ça m’effrayait parfois quand j'étais gamin et qu’on venait dans le quartier

avec ma mère et les frangins mais maintenant ça va, maintenant c’est cool

J’monte vers le quai de la plateforme aérienne et à chaque fois que j’suis là

bizarrement je repense à cette fille avec qui j’ai fait l’amour pour la

première fois

Elle habitait juste à côté

On m’avait dit que c'était un peu une trainée mais en vrai, pas tant

Ça avait été une jolie nuit

J’laisse mes pensées dériver où elles veulent

Constatant avec satisfaction le plaisir d’arriver à faire rouler les images et

les mots comme sur des colliers de perles

Mais j’oublie pas que j’dois faire des chansons

Dans tous les cas ce soir rien peut m’toucher

J’flotte au-dessus du sol, les planètes sont alignées

J’ai 27 ans, bientôt 28

C’est fou comme le temps file

J’ai 27 ans, bientôt 28

Et j’pourrais m’dire qu’mes belles années sont derrière moi

J’ai 27 ans, bientôt 28

Pourtant j’ai pas de regrets

J’ai 27 ans, bientôt 28

Mais ce soir j’ai l’impression d'être en 98

Je sors et toujours la chaleur dehors

J’avance sous la voûte des marronniers qui font comme une tonnelle

J’serais bien aller dans les magasins pas loin

Chez ces mecs pas méchants mais un poil suffisants

Poser mes doigts sur un instrument mais c’est fermé, et puis faut qu’j’avance

Tout d’un coup sorti de je sais pas où de la musique genre malienne mais

chantée en espagnol, ou peut-être de la folk indienne

En tout cas un truc que j’ai jamais entendu mais j’aime bien

On dirait Dear Prudence, y’a des drums rondes et mates et asynchrones

Ça intéresse pas beaucoup les blédards désoeuvrés qui traînent dans l’allée

On n’arrête pas l’biz, ça s’enjaille, ça s’embrouille

Y’a une odeur nouvelle dans l’air depuis quelques temps

Une odeur d’apocalypse

Je me surprends à penser que le déclin est arrivé, ça y est c’est pour nous

Et puis malgré tout j’suis pas si inquiet, faut arrêter

On a de la ressource, on est pas les derniers burnés, on va se démerder, bref

J’suis arrivé en bas d’l’immeuble terminus, j’dois monter

Ce soir rien peut m’toucher

J’flotte au-dessus du sol, les planètes sont alignées

Vrijdag 5 juli, 22:57 uur

Ik loop over straat in het heetst van de nacht

Veel mensen, veel lawaai

Een lichte teug warme lucht strijkt over mijn t-shirt en glijdt over mijn huid

Het voelt als de strelingen van een verlegen tiener

De trottoirs en de weg zijn vol, er is van alles:

Blanken, Turken, Kainfs, Indiërs, Albanezen, Pakistanen

Belabberde mensen, armoedige mensen, mooie meisjes

Ik kom er een tegen die ouder is dan ik en ik zeg tegen mezelf dat ik er graag een wil proberen

tijd om niet dom te sterven

Ik beweeg tussen kruideniers, telefooncellen, onbetrouwbare kebab

'S Werelds onbekende zangersposters en trendy bars

Waar ik nooit helemaal wist hoe ik moest staan, maar dat is oké;

als er wat is

zijn goed

Dus het is goed

Het ruikt naar komijn en saffraan, gemorst bier, sigaretten, gegrild vlees

Het ruikt naar de zomer, de echte die repareert, maar ik moet me nu al haasten naar de

station

Het is oké vanavond, niets kan me raken

Ik zweef boven de grond, de planeten zijn uitgelijnd

In de galerijen geen grote verrassing weer deze dubieuze geur en deze 4

met 3 nog steeds niet essentieel

Voor een obscure film die zeker een oven zal maken, een raston-komedie

De zoveelste tour van een groep oude muzikanten met geverfd haar

Voor shows van jonge strips in theorie niet super grappig

Voor kledingmerken gedragen door meisjes die eruitzien alsof ze dat hebben

problemen met hun vader

En een campagne voor mobiliteit die misschien niet het bewustzijn vergroot, maar met

een mooie schattige actrice

En daar ontmoet ik weer deze twee slanke meisjes die elkaars hand vasthouden

Het zijn precies dezelfde die ik gisteren bij mijn oom zag

Ik vind het ontroerend en vreemd

Zoveel als die enorme Guinees aan het einde van de gang die brult met een stem

metaalachtig als een verdomde Tibetaanse hoorn

Een druppel stilstaand water valt van de Eiffelbalken waarvan de verf maakt

blaren

Ze landt in mijn nek, het is walgelijk, maar ik heb geen tijd om te vloeken

Ik hoor het rinkelen van de roeispaan in de verte

Niets kan me raken vanavond

Ik zweef boven de grond, de planeten zijn uitgelijnd

In de roeispaan een Kosovaar die een vreemde trompet-viool speelt

Ik vraag me af welk leven hij eerder had, terwijl hij mijn reis bezielt en dat

van de groep ricanen hiernaast

Ze zien er een beetje verloren uit met hun slanke, dikke baby-van-de-toekomstige lichaamsbouw.

Ik kom aan bij mijn wisselgeld passeer ik voor de verkopers van nepsigaretten bij de

sluipen

Die rennen, die schreeuwen, bijna dag en nacht

Ik was soms bang toen ik een kind was en mensen naar de buurt kwamen

met mijn moeder en broers, maar nu is het goed, nu is het cool

Ik ga naar het platform van de hoogwerker en elke keer als ik daar ben

vreemd genoeg denk ik terug aan dit meisje met wie ik de liefde bedreven voor de

eerste keer

Ze woonde naast de deur

Ik kreeg te horen dat het een beetje een hoer was, maar in werkelijkheid niet zo veel

Het was een heerlijke avond

Ik laat mijn gedachten dwalen waar ze willen

Met voldoening nota nemend van het plezier om de afbeeldingen te kunnen rollen en

woorden zoals op parelkettingen

Maar ik vergeet niet dat ik liedjes moet maken

In ieder geval vanavond kan niets me raken

Ik zweef boven de grond, de planeten zijn uitgelijnd

Ik ben 27, binnenkort 28

Het is gek hoe de tijd vliegt

Ik ben 27, binnenkort 28

En ik kon tegen mezelf zeggen dat mijn beste jaren achter me liggen

Ik ben 27, binnenkort 28

Toch heb ik geen spijt

Ik ben 27, binnenkort 28

Maar vanavond voel ik me 98

Ik ga naar buiten en nog steeds de hitte buiten

Ik loop onder de boog van de kastanjebomen die eruitzien als een prieel

Ik zou naar de winkels in de buurt gaan

Bij deze jongens niet gemeen maar een beetje zelfvoldaan

Leg mijn vingers op een instrument maar het is gesloten, en dan moet ik verder

Plots kwam er uit ik weet niet waar Malinese stijl muziek maar

gezongen in het Spaans, of misschien Indiase folk

Hoe dan ook, iets wat ik nog nooit heb gehoord, maar ik vind het leuk

Het lijkt op Dear Prudence, er zijn ronde en doffe en asynchrone drums

Het interesseert de nutteloze mensen die in het gangpad hangen niet zo veel

We stoppen de biz niet, het raakt verstrikt, het raakt in de war

Er hangt al een tijdje een nieuwe geur in de lucht

Een geur van de apocalyps

Ik merk dat ik denk dat de achteruitgang is aangebroken, dat is het, het is voor ons

En dan ondanks alles maak ik me niet zo'n zorgen, je moet stoppen

We hebben middelen, we zijn niet de laatste die opgebrand zijn, we redden het hoe dan ook

Ik kwam aan de onderkant van het eindpunt gebouw, ik moet naar boven

Niets kan me raken vanavond

Ik zweef boven de grond, de planeten zijn uitgelijnd