AZULEJOS - Fauve

Encore le même matin

Encore le même réveil

Seul dans les draps sales, putain

Dans les draps sales de mon sommeil

Encore rêvé d’mes dents qui tombent —

Cette fois ci y avait aussi des morceaux d’ongles

Du sang séché

L’autre fois j’ai vomi du verre pilé

Je finirai par me les limer — mais plus tard, plus tard

Pour l’instant je tâte ces dents désunies par le tabac

Du bout de ces doigts jaunis par le tabac

Je sens cette haleine vieillie par le tabac

Sortie par ces lèvres qui veulent plus rien avaler —

Ou seulement deux trois fièvres, des canettes et des pots délavés

Dans ces nuits

En chien de fusil

Quand mes os apparaissent translucides

Quand mon cœur tape et perce, limpide

Contre ma peau

Encore les mêmes larmes

Et moi je me surprends à les faire tomber sur la cigarette qui diffuse

Je passe mon temps à pleurer n’importe quand

Pleurer dans mon lit, pleurer sur ​​les chiottes, pleurer sous la douche

Mais surtout pas devant les autres, non, ce serait être salaud

Y’a que les écrivains qui savent rendre ça beau

Tout ce que je peux faire c’est de passer la journée à brûler comme une braise

Brûler comme une braise, le cul vissé sur ma chaise, à faire

Ces minables sourires qui puent l’encens

Ces sourires jaunes d’arnaqueur, avec toujours ces dents et ces lèvres sans

couleurs, et cette langue si sèche collée contre mon palais

J’arrive à peine à sortir des râles

Je préfère encore tordre mon visage pâle et me racler la gorge et déglutir dans

la grille de l'évier mes crachats noirs, mes soupirs, et puis me regarder dans

la glace me tâter la gueule, me tâter les gencives

Je voudrais —

Je voudrais me casser la gueule, me casser les gencives

Pour secouer le sac à geindre que je suis

Si ça s'évapore pour rejoindre le néant

Si ça devient tout, c’est le temps

Le temps seul qui finit par le dire:

Une relation, c’est un potentiel laissé à l’avenir

Mais pour moi, le ciel s’est posé comme un couvercle

D’un simple geste, elle a refermé le cercle

Et tout ce qui me reste c’est un empire de vent et de poussière

Où l’on ne sait pas rire, où l’on ne connait que la pierre

La ville n’est qu’un charnier, peut-être une île, rien d’autre à faire

Que regarder se vider à côté des autres ses plaies, et les fêlures de ses côtes

Mais pourquoi est-ce qu’il faudrait encore que je saigne?

Je me sens déjà suffisamment vidé

Il a fallu qu’elle se souvienne qu’elle ne m’aime plus

Le seul désir qu’elle m’a laissé c’est de dormir avec mon frère

Tout ira bien — la douleur vient, la douleur passe

On y arrive

Même les déchets remontent à la surface

On se lève un matin sans cette odeur rance, cette odeur d’encore

On se rend compte que la souffrance vaut toujours mieux que la mort

C’est moins définitif aussi

J’ai pas envie j’ai pas envie j’ai pas envie j’ai pas envie qu’on trace encore

le périmètre de ma vie —

Il m’reste encore quelques kilomètres et quelques envies

J’peux encore m’en aller rouler loin dans les fumées

Jusqu'à ce que la voûte devienne bleue

Et j’peux encore choper des croûtes, me brûler les yeux

À mater le soleil décliner

Peut être que tu le trouves moche

C’est vrai qu’on y trouve que de la cendre, que de la roche

N’empêche qu’y m’reste encore mon empire de vent et poussière qui n’est pas à

vendre

J’y suis roi et j’y dors, j’y suis tellement fier

Le cul posé dans le froid sur mon trône de pierre

Même que j’m’y balade encore

Libre et la bite à l’air

Weer dezelfde ochtend

Weer dezelfde wekker

Alleen in de vuile lakens, damn

In de vuile lakens van mijn slaap

Ik droom nog steeds dat mijn tanden eruit vallen -

Deze keer waren er ook stukjes spijkers

Opgedroogd bloed

De andere keer dat ik gebroken glas overgaf

Ik zal ze uiteindelijk archiveren - maar later, later

Voor nu voel ik deze door tabak gebroken tanden

Van de toppen van die tabak-vergeelde vingers

Ik ruik die door rook verouderde adem

Bevrijd door die lippen die niets meer willen slikken -

Of gewoon twee drie koortsen, verschoten blikjes en potten

In deze nachten

in jachthond

Wanneer mijn botten doorschijnend lijken

Wanneer mijn hart klopt en doorboort, kristalhelder

Tegen mijn huid

Nog steeds dezelfde tranen

En ik merk dat ik ze op de sigaret laat vallen die zich verspreidt

Ik breng mijn tijd altijd door met huilen

Huil in mijn bed, huil op het toilet, huil onder de douche

Maar vooral niet in het bijzijn van anderen, nee, dat zou een klootzak zijn

Alleen schrijvers weten hoe ze het mooi kunnen maken

Het enige wat ik kan doen is de dag doorbrengen met branden als een sintel

Branden als een sintel, kont geschroefd op mijn stoel, om te doen

Die armoedige glimlachjes die naar wierook stinken

Die gele oplichtersglimlachen, altijd met die tanden en die lippen zonder

kleuren, en deze tong zo droog plakte tegen mijn gehemelte

Ik kan amper uit het gekreun komen

Ik draai nog steeds liever mijn bleke gezicht en schraap mijn keel en slik in

de gootsteen raspt mijn zwarte spit, mijn zuchten, en kijk me dan aan

ijs voel mijn gezicht, voel mijn tandvlees

Ik zou graag -

Ik wil mijn kont schoppen, mijn tandvlees schoppen

Om de zeurzak die ik ben te schudden

Als het verdampt om zich bij het niets te voegen

Als dit alles wordt, is het tijd

De enige tijd die het uiteindelijk zegt:

Een relatie is een potentieel in de toekomst

Maar voor mij lag de lucht als een deksel

Met een simpel gebaar sloot ze de cirkel

En alles wat ik nog heb is een rijk van wind en stof

Waar je niet kunt lachen, waar je alleen steen kent

De stad is slechts een massagraf, misschien een eiland, verder niets te doen

Dan om zijn wonden te zien worden geleegd naast anderen, en de scheuren in zijn ribben

Maar waarom zou ik nog moeten bloeden?

Ik voel me al uitgeput genoeg

Ze moest onthouden dat ze niet meer van me houdt

De enige wens die ze me achterliet was om met mijn broer te slapen

Het komt goed - de pijn komt, de pijn gaat voorbij

Jij komt er wel

Zelfs het afval komt naar de oppervlakte

Je staat op een ochtend op zonder die ranzige geur, die geur van still

We beseffen dat lijden altijd beter is dan de dood

Het is ook minder definitief.

ik wil niet ik wil niet ik wil niet ik wil niet dat we opnieuw traceren

de omtrek van mijn leven -

Ik heb nog een paar kilometer te gaan en een paar verlangens

Ik kan nog steeds wegrollen in de rook

Tot de kluis blauw wordt

En ik kan nog steeds schurft, mijn ogen branden

De zon zien ondergaan

Misschien vind je het lelijk

Het is waar dat er alleen as is, alleen steen

Desalniettemin heb ik nog steeds mijn rijk van wind en stof dat niet zal zijn

verkopen

Ik ben daar koning en ik slaap daar, ik ben er zo trots op

Kont liggend in de kou op mijn stenen troon

Ook al loop ik er nog steeds

Gratis en de lul in de lucht