Misto di poesia - Fabio Concato

Misto di poesia e di perversione

Si è scatenato in me da qualche tempo in qua

E allora ho deciso di scrivere questa orrenda canzone

Che forse spiegazione gli darà

Donne di tutte le razze e di tutti i colori

Non vi conosco eppure vi amo già

Passerei tutto il tempo a farvi la corte

E fare l’amore

Tanto per non fare le cose a metà

Per strada, nei bar, a tutte l’ore

Bambine, adolescenti e perché no, belle signore

Vorrei instaurare subito un rapporto carnale

Ma finisco col fare l’intellettuale

Che è un gran male

Pantaloni, minigonne, calze scure, tacchi alti e petto sano

E purtroppo ce ne sono un milione soltanto a Milano

Unica, giusta, vera soluzione

Menare il torrone e andare via lontano, lontano, lontano

Magari a Cormano

Een mengeling van poëzie en perversie

Het gaat al een tijdje door mij heen

Dus besloot ik dit vreselijke nummer te schrijven

Wat hem misschien een verklaring zal geven

Vrouwen van alle rassen en kleuren

Ik ken je nog niet ik hou nu al van je

Ik zou al mijn tijd met je flirten

En vrijen

Om de dingen niet gehalveerd te doen

Op straat, in bars, altijd

Meisjes, tieners en, waarom niet, mooie dames

Ik zou onmiddellijk een vleselijke relatie willen aangaan

Maar uiteindelijk word ik een intellectueel

Wat is slecht?

Broeken, minirokken, donkere kousen, hoge hakken en een gezonde borst

En helaas zijn er alleen al in Milaan een miljoen

Alleen, juiste, echte oplossing

Breng de nougat en ga ver, ver, ver weg

Misschien in Cormano