Il barbone - Fabio Concato

Guarda quel barbone personaggio d’altri tempi chissa' dove andra'

Porta sulle spalle un grosso sacco d’immondizia pieno a meta'

Addosso ha due cappotti, nove maglie, sembra quasi un palombaro;

Si china per raccogliere qualcosa: spera sia danaro

Poi dal sacco esce legno, latta, un po' di stracci ed un barattolo

Commercia in questi articoli che io trovo ridicoli

Ci campa sopra, forse lui e' un filosofo e male non ne fa

Ecco si avvicina, certo vuole qualche soldo… beh, gliene do';

Dopotutto e' un poveraccio e forse coi miei soldi puo' mangiare

Mi domando perche' mai non cerchera' lavoro

In qualche posto potrebbe risparmiare

E avere un conto al Banco Popolare

Poi mi guarda dritto in faccia

Sembra aver capito quel che penso

Mi fa un sorriso strano

Mi indica orgoglioso gli stracci che ha raccolto

E i soldi che gli han dato con pieta', come me

Ora si allontana ed io sto meglio

Quasi avessi visto un incidente

Mi sto congratulando con me stesso e penso:

«Che bello non essere un pezzente»

Ma ecco che il barbone fa ritorno

Mi fa una gran risata in faccia

Mi fa sentire stupido e meschino;

Mi fa sentire quel che sono

Ed io capisco che lui e' felice come me della vita che fa

Kijk naar dat dakloze personage uit andere tijden, wie weet waar hij heen gaat

Hij draagt ​​een grote halfvolle vuilniszak op zijn schouders

Hij draagt ​​twee jassen, negen overhemden, hij ziet er bijna uit als een duiker;

Hij bukt om iets te verzamelen: hij hoopt dat het geld is

Dan komt er uit de zak hout, blik, wat vodden en een pot

Ruil deze artikelen in die ik belachelijk vind

Hij leeft ervan, misschien is hij een filosoof en doet hij geen pijn

Hier nadert hij, natuurlijk wil hij wat geld... nou, ik zal hem wat geven;

Hij is tenslotte een arme kerel en misschien kan hij met mijn geld eten

Ik vraag me af waarom hij geen werk zoekt

Ergens waar het kan besparen

En een rekening hebben bij Banco Popolare

Dan kijkt hij me recht in het gezicht

Hij lijkt te hebben begrepen wat ik denk

Hij geeft me een rare glimlach

Trots wijst hij naar de vodden die hij heeft verzameld

En het geld dat ze hem met medelijden gaven, net als ik

Nu gaat hij weg en ben ik beter

Ik zag bijna een ongeluk

Ik feliciteer mezelf en denk:

"Wat fijn om geen bedelaar te zijn"

Maar hier komt de dakloze man

Ik krijg er een grote lach van in mijn gezicht

Ik voel me er dom en gemeen door;

Het laat me voelen wat ik ben

En ik begrijp dat hij net zo gelukkig is als ik met het leven dat hij leidt