Quatre vies - Emmanuel Moire

C’est la maison où j’ai grandi

Où l’on vivait ensemble

C’est une saison un mercredi

Des jouets dans la chambre

Sur le mur du fond on trace un trait

Tous les mois de septembre

Nos deux prénoms se mesuraient

Puis se tiraient la langue

Je vais compter jusqu'à dix

Je suis l’enfant et le fils

J’avais six ans

Ma première vie

C’est vos maisons et c’est ainsi

On ne vit plus ensemble

Nous nous taisons avant les cris

Je m’enferme dans la chambre

Le volume à fond je tire un trait

Et mon cœur de se fendre

Quand vos deux noms se séparaient

Moi je tenais ma langue

Je vais compter jusqu'à dix

L’adolescent et le fils

J’avais seize ans

Ma deuxième vie

C’est ta maison après minuit

Je crois qu’on se ressemble

Nous nous plaisons cela suffit

Je te suis dans la chambre

Mais je sais au fond que rien n’est vrai

Qu’il ne faut rien attendre

C’est un prénom à murmurer

A poser sur la langue

Je vais compter jusqu'à dix

Je suis l’adulte et le fils

A vingt six ans

Ma troisième vie

C’est ma maison quelques amis

Le bonheur il me semble

Un horizon qui s'éclaircit

Un amour dans ma chambre

J’ai là sur le front des nouveaux traits

Tous les mois de septembre

Et un prénom qui va manquer

Sur le bout de ma langue

Je vais compter jusqu'à dix

L’homme sera toujours le fils

Dans quelques temps

Ma nouvelle vie

Dit is het huis waar ik ben opgegroeid

waar we samen woonden

Het is een seizoen op woensdag

Speelgoed in de slaapkamer

Op de achterwand is een lijn getekend

Elke september

Onze twee voornamen kwamen overeen

Steek dan hun tong uit

Ik tel tot tien

Ik ben het kind en de zoon

Ik was zes jaar oud

Mijn eerste leven

Het zijn jouw huizen en dat is het ook

We wonen niet meer samen

We zijn stil voor de kreten

Ik sluit mezelf op in de slaapkamer

Volume omhoog, ik trek een lijn

En mijn hart om te breken

Wanneer je twee namen gescheiden zijn

Ik hield mijn mond

Ik tel tot tien

De tiener en de zoon

ik was zestien

Mijn tweede leven

Dit is jouw huis na middernacht

Ik denk dat we op elkaar lijken

We vinden het leuk genoeg

Ik volg je in de kamer

Maar ik weet diep van binnen dat niets waar is

Niets te verwachten

Het is een naam om te fluisteren

Om op de tong te leggen

Ik tel tot tien

Ik ben de volwassene en de zoon

op zesentwintig

Mijn derde leven

Dit is mijn huis een paar vrienden

Geluk lijkt me

Een oplichtende horizon

Een liefde in mijn kamer

Ik heb daar op het voorhoofd nieuwe functies

Elke september

En een naam die zal ontbreken

Op het puntje van mijn tong

Ik tel tot tien

De man zal altijd de zoon zijn

Over een bepaalde tijd

Mijn nieuwe leven