Mon aveu - Emmanuel Moire

Je n’ai jamais su te le dire

J’ai même pensé à te l'écrire

Mais je reste silencieux à n’avertir que tes yeux

Je n’ai jamais su te le dire

Ou commencer ou en finir

Je m’arrête au beau milieu

Point final après le je

Je n’ai jamais su te le dire

Tu sais je descend d’un navire

Où l’on apprend c’est curieux

A ne faire que des adieux

Je n’ai jamais su te le dire

Quand c’est toi qui vient me l’offrir

Je répond faute de mieux

Moi aussi tu sais bien que

Je te donne ce que j’ai de pire

Ma parole qui ne veut rien dire

Fait lui dire ce que tu veux

Fais la passer aux aveux

Elle qui n’a jamais su le dire

Elle se permet de me mentir

Ma parole m’a juré que

Certains mots sont dangereux

Elle qui n’a jamais su le dire

Elle qui ne sait que me trahir

Ma parole fait ce qu’elle peut

Pour se taire entre nous deux

Pour qu’un jour je puisse te le dire

Je pourrais soudain me guérir

Un moment simple et heureux

Une main dans tes cheveux

Pour qu’enfin je puisse te le dire

En trois mots sans me l’interdire

Déposé là dans le creux de ton oreille mon aveu

Ik wist nooit hoe ik het je moest vertellen

Ik heb er zelfs aan gedacht om het je te schrijven

Maar ik zwijg om alleen je ogen te waarschuwen

Ik wist nooit hoe ik het je moest vertellen

Waar te beginnen of waar te eindigen

ik stop in het midden

Puntje na I

Ik wist nooit hoe ik het je moest vertellen

Je weet dat ik van een schip kom

Waar we leren is nieuwsgierig

Gewoon afscheid nemen

Ik wist nooit hoe ik het je moest vertellen

Wanneer jij het bent die het mij komt aanbieden

Ik antwoord bij gebrek aan iets beters

Ik ook dat weet je heel goed

Ik geef je mijn slechtste

Mijn woord dat niets betekent

Vertel hem wat je wilt

beken haar

Zij die nooit wist hoe ze het moest zeggen

Ze staat zichzelf toe om tegen me te liegen

Mijn woord zwoer me dat

Sommige woorden zijn gevaarlijk

Zij die nooit wist hoe ze het moest zeggen

Zij die alleen weet hoe ze mij moet verraden

Mijn woord doet wat het kan

Om stil te blijven tussen ons twee

Zodat ik je op een dag kan vertellen

Ik zou mezelf plotseling kunnen genezen

Een eenvoudig en gelukkig moment

Een hand in je haar

Zodat ik het je eindelijk kan vertellen

In drie woorden zonder het mij te verbieden

Daar in de holte van je oor gestort mijn bekentenis