L'arrogance - Dark Sanctuary

«Triste fin,

Triste Destin

Que d’invoquer La Mort…

Par cette corde

Autour de mon cou

Je clame mon arrogance…

Par ce geste lѓўche

A la vue des mortels

J’affirme mon dѓ(c)sir…

Celui de rendre solennel

La beautѓ© d'un corps froid…

Celui de dѓ(c)fier les lois

Et les tentacules de la foi…

Je profѓre ma fiertѓ© D'ѓ(c)chapper enfin ѓ la vie…

Je veux quitter cet abѓ®me

De chair et de sang

J’ai sombrѓ© dans la peine

Dans la tristesse

Le nѓ(c)ant n'ѓ(c)voque pour moi

Que de l’espoir…

Lorsque je sentis mon corps glisser

Ma tѓЄte partir violemment vers le ciel

Un goѓ"t amer s’engloutir dans ma gorge…

Une ѓ(c)trange sensation de dѓ(c)livrance… "

'Tis a sad end,

A sad fate

To invoke Death…

By this rope

Around my neck

I claim my arrogance…

By this deed

Considered weak by mortal eyes

I assert my desire…

That of making solemn

The beauty of a cold body…

That of defying the laws

And the tentacles of Faith…

I utter my pride

Of escaping life at last…

I want to leave this abyss

Of flesh and blood.

I have sunk into grief

And sorrow.

To me, Nothingness

Only means hope…

As I felt my body slide,

My head violently moving towards the sky

A bitter taste be swallowed down into my throat…

A strange feeling of release…

"Triest einde,

droevig lot

Dan om de dood aan te roepen...

Door dit touw

om mijn nek

Ik verklaar mijn arrogantie...

Door dit laffe gebaar

In het zicht van stervelingen

Ik bevestig mijn verlangen...

Dat van het plechtig maken

De schoonheid van een koud lichaam...

Dat van het ontduiken van de wetten

En de tentakels van het geloof...

Ik bied mijn trots aan om eindelijk (c) aan het leven te ontsnappen...

Ik wil deze afgrond verlaten

vlees en bloed

ik zonk weg van verdriet

in droefheid

De nѓ(c)ant nѓ(c) roept bij mij op

Welke hoop...

Toen ik mijn lichaam voelde wegglijden

Mijn hoofd gaat met geweld de lucht in

Een bittere smaak overspoelt mijn keel...

Een (c)vreemd gevoel van bevrijding…”

Het is een droevig einde,

Een droevig lot

Om de dood aan te roepen...

Door dit touw

Om mijn nek

Ik claim mijn arrogantie...

Door deze daad

Door sterfelijke ogen als zwak beschouwd

Ik beweer mijn verlangen...

Dat van het plechtig maken

De schoonheid van een koud lichaam...

Dat van het trotseren van de wetten

En de tentakels van het geloof...

Ik spreek mijn trots uit

Om eindelijk aan het leven te ontsnappen...

Ik wil deze afgrond verlaten

Van vlees en bloed.

Ik ben verzonken in de klacht

En verdriet.

Voor mij, Niets

Betekent alleen maar hoop...

Terwijl ik mijn lichaam voelde glijden,

Mijn hoofd beweegt met geweld naar de hemel

Een bittere smaak wordt mijn keel ingeslikt...

Een vreemd gevoel van bevrijding...