Près de vous - Cyril Mokaiesh

À l'été dénudé, à l’hiver casanier

À l’automne des tourments, au sacre du printemps

Je lève sans rancune, mon verre à l’infortune

D’une vie entre chiens et loups, près de vous

À nos liens par le sang, aux lèvres de passage

À ces bateaux qu’on prend, droit vers le large

À nos amis fidèles, à ceux qui se font la belle

Aux voyages joues contres joues, près de vous

J’avoue, les pleurs, et les coups

J’avoue, j’avoue le bonheur de peur qu’il s'échoue

À Paris, à Beyrouth, aux touristes du mois d’août

À Saint-Germain-des-Prés, un peu suranné

À la jeunesse de France, je trinque à l’insolence

Du Flamenco andalou, près de vous

À Mounir, à la miss, à nos enfances qui glissent

Comme on part en vacances, quand j’y repense

À ce temps des figuiers, moi, mon arbre fruitier

N’a pas grandi de beaucoup, loin de vous

J’avoue, les pleurs, et les coups

J’avoue, j’avoue le bonheur de peur qu’il s'échoue

À l'été dénudé, à l’hiver casanier

À l’automne des tourments, au sacre du printemps

Je lève plein comme la Lune, mon verre à la fortune

D'être simplement dessous, près de vous

À nos liens par le sang, aux lèvres de passage

À ces bateaux qu’on prend, droit vers le large

À tout l’azur perdu, à celui qu’on loupera plus

À demain qui tient debout, près de vous

In de kale zomer, in huis winter

In de herfst van kwelling, in de kroning van de lente

Ik hef zonder wrok, mijn glas op tegenspoed

Van een leven tussen honden en wolven, dicht bij jou

Naar onze banden door bloed, naar passerende lippen

Naar die boten die we nemen, rechtstreeks de zee op

Aan onze trouwe vrienden, aan degenen die pronken

Reist van wang tot wang, dicht bij jou

Ik geef toe, het huilen en de afranselingen

Ik beken, ik beken geluk dat het niet vastloopt

In Parijs, in Beiroet, aan de toeristen van de maand augustus

In Saint-Germain-des-Prés, een beetje verouderd

Op de jeugd van Frankrijk proost ik op onbeschaamdheid

Andalusische Flamenco, bij jou in de buurt

Naar Mounir, naar de juffrouw, naar onze glijdende jeugd

Alsof we op vakantie gaan, als ik eraan denk

In deze tijd van vijgenbomen, ik, mijn fruitboom

Ben niet veel bij je vandaan gegroeid

Ik geef toe, het huilen en de afranselingen

Ik beken, ik beken geluk dat het niet vastloopt

In de kale zomer, in huis winter

In de herfst van kwelling, in de kroning van de lente

Ik sta vol als de maan, mijn glas naar fortuin

Om er gewoon onder te zijn, dicht bij jou

Naar onze banden door bloed, naar passerende lippen

Naar die boten die we nemen, rechtstreeks de zee op

Aan al het verloren azuur, aan degene die we niet meer zullen missen

Tot morgen, die staat hoog, dicht bij je