Folie Quelque Part - Cyril Mokaiesh

C’est pas vous madame, pas vous qui m'étouffez

De votre jolie foudre, de vos anges parfums

C’est pas vous madame, c’est juste mon âme

Mon âme qui ne respire pas

C’est pas vous madame, qui m’avez empalé

Qui m’avez arraché, moi qu’on n’arrache pas

C’est pas vous madame, c’est la pente qui s’aggrave

Celle en dessous de moi

C’est pas vos lèvres, c’est pas votre âge

C’est pas votre grâce, douce velours

Pas votre humour qui me décourage

C’est mes matins qui crèvent de caresser l’ennui

Tout s’est barré, même l’envie

Depuis que je me sens vague poussière

Moi je flotte à l’infini

Paraît même que j’suis folie quelque part

C’est pas vous madame, pas vous qui me glacez

De vos boules à facettes sur vos ongles carrés

C’est pas vous madame, c’est juste mon âme

Mon âme qui meurt de froid

C’est pas vos lèvres qui parlent trop

Elles qui prennent le soin de m’embrasser

C’est pas vos mains devenues des pelles à force de m’avoir ramassé

Non c’est pas ça madame

C’est mes matins qui craignent d'être inaptes à aimer

Tout s’est barré, même l’envie

Depuis que je me sens vague poussière

Moi je flotte à l’infini

Paraît même que j’suis folie quelque part

Non c’est pas vous madame, c’est Flore qui a compté

Flore, pas raisonnable, Flore qui m’a remplacé

Qu’est très heureuse sûrement, qui perd plus son temps

Flore qu’on me dit d’oublier, qu’on me dit d’oublier

Qu’on me dit d’ou…

Mais non madame je sais que votre cœur n’est pas un jouet

D’ailleurs, mes matins saignent de toute ma lâcheté

Tout s’est barré, même l’envie

Depuis que je me sens vague poussière

Moi je flotte à l’infini

Paraît même que j’suis folie quelque part

Jij bent het niet dame, niet jij die me verstikt

Van je mooie bliksemschicht, van je geurige engelen

Jij bent het niet dame, het is gewoon mijn ziel

Mijn ademloze ziel

Het is niet u mevrouw, die mij gespietst heeft

Die me heeft weggerukt, ik die niet kan worden weggerukt

Jij bent het niet dame, het is de helling die erger wordt

Die onder mij

Het zijn niet je lippen, het is niet je leeftijd

Het is niet jouw genade, zoet fluweel

Niet jouw humor die me ontmoedigt

Het zijn mijn ochtenden die sterven van strelende verveling

Alles is weg, zelfs het verlangen

Omdat ik vaag stof voel

Ik zweef naar het oneindige

Het lijkt zelfs alsof ik ergens gek ben

U bent het niet mevrouw, niet u die mij bevriest

Van je discoballen tot je vierkante nagels

Jij bent het niet dame, het is gewoon mijn ziel

Mijn ziel die doodvriest

Het zijn niet je lippen die teveel praten

Zij die me willen kussen

Het zijn niet jouw handen die schoppen zijn geworden door me op te pakken

Nee dat is het niet mevrouw

Het zijn mijn ochtenden die bang zijn ongeschikt te zijn om lief te hebben

Alles is weg, zelfs het verlangen

Omdat ik vaag stof voel

Ik zweef naar het oneindige

Het lijkt zelfs alsof ik ergens gek ben

Nee, u bent het niet mevrouw, het is Flore die telde

Flore, niet redelijk, Flore die mij heeft vervangen

Wat zeker heel gelukkig is, wie verspilt er meer tijd?

Flora dat ze me vertellen om te vergeten, dat ze me vertellen om te vergeten

Laat me vertellen van waar...

Maar nee mevrouw, ik weet dat uw hart geen speelgoed is

Trouwens, mijn ochtenden bloeden met al mijn lafheid

Alles is weg, zelfs het verlangen

Omdat ik vaag stof voel

Ik zweef naar het oneindige

Het lijkt zelfs alsof ik ergens gek ben