Saudade - Cristina Branco

Tenho tantas recordações como

Folhas tremendo nos ramos,

Canas murmurando à beira-rio,

Aves cantando no céu azul,

Frémito, murmúrios, canção:

Tantas!

E mais disformes que sonhos.

Mais ainda: De todas as esferas celestes;

Como a onda, que ao quebrar,

Invade a imensidão da praia, sem

Nunca porém, um grão de areia expulsar.

Em atropelo, ouço-as segredar,

Ora agrestes, ora ternas, duras ou sinceras;

De tanta fartura, ainda dou em louco,

Esqueço quem sou e torno-me um outro.

As que são tristes, mais tristes me soam;

Agora que sei outro recurso não ter,

Que ficar de novo encalhado

Nas margens do eterno sofrer.

Também as felizes, se tornam mais tristes,

Pois para sempre se esvaneceram:

Beijos, luxos, palavras do passado,

São como frutos que em mim morreram.

Nada mais tenho que recordaçøes,

A minha vida já há muito se foi.

Como pode um morto cantar ainda?

Em mim já nenhum canto tem vida.

Nas margens dos grandes mares,

Na funda escuridão dos bosques,

Ouço ainda o grande rumor despertar

E nenhuma voz que o faça libertar.

Ik heb net zoveel herinneringen als

Bladeren trillen aan de takken,

Riet ruist aan de oever van de rivier,

Vogels zingen in de blauwe lucht,

Trillen, mompelen, lied:

Zo veel!

En meer misvormd dan dromen.

Sterker nog: Van alle hemelse sferen;

Zoals de golf, die bij het breken,

Dringt de onmetelijkheid van het strand binnen, zonder

Nooit echter een zandkorrel verdreven.

Al rennend hoor ik ze fluisteren,

Soms ruw, soms teder, hard of oprecht;

Van zoveel overvloed word ik nog steeds gek,

Ik vergeet wie ik ben en ik word een ander.

Degenen die verdrietig zijn, klinken droeviger voor mij;

Nu ik een andere bron weet die ik niet moet hebben,

Dat vastlopen weer

Aan de oevers van het eeuwige lijden.

Ook worden de gelukkigen droeviger,

Want ze verdwenen voor altijd:

Kussen, luxe, woorden uit het verleden,

Ze zijn als vruchten die in mij zijn gestorven.

Ik heb niets dan herinneringen,

Mijn leven is al lang voorbij.

Hoe kan een dode nog zingen?

In mij heeft geen hoek meer leven.

Aan de oevers van de grote zeeën,

In de diepe duisternis van het bos,

Ik hoor nog steeds het grote gerucht ontwaken

En geen stem die hem vrij maakt.