Margarida - Cristina Branco, Jorge Palma

Ai, Margarida,

Se eu te desse a minha vida,

Que farias tu com ela?

— Tirava os brincos do prego,

Casava c’um homem cego

E ia morar para a Estrela.

Mas, Margarida,

Se eu te desse a minha vida,

Que diria tua mãe?

— (Ela conhece-me a fundo.)

Que há muito parvo no mundo,

E que eras parvo também.

E, Margarida,

Se eu te desse a minha vida

No sentido de morrer?

— Eu iria ao teu enterro,

Mas achava que era um erro

Querer amar sem viver.

Mas, Margarida,

Se este dar-te a minha vida

Não fosse senão poesia?

— Então, filho, nada feito.

Fica tudo sem efeito.

Nesta casa não se fia.

Oh Daisy,

Als ik je mijn leven zou geven,

Wat zou je met haar doen?

— Ik heb de oorbellen van de nagel gehaald,

Getrouwd met een blinde man

Ik zou voor de Ster leven.

Maar Daisy,

Als ik je mijn leven zou geven,

Wat zou je moeder zeggen?

— (Ze kent me grondig.)

Dat er veel dwazen in de wereld zijn,

En dat je ook een dwaas was.

En, Daisy,

Als ik je mijn leven zou geven

In de zin van doodgaan?

— Ik zou naar je begrafenis gaan,

Maar ik dacht dat het een vergissing was

Willen liefhebben zonder te leven.

Maar Daisy,

Als deze je mijn leven geeft

Was het niets anders dan poëzie?

— Dus, zoon, niets gedaan.

Alles is ineffectief.

In dit huis is geen vertrouwen.