Rossio - Cristina Branco

Deixo o lixo à porta

A rir com persistência

A pá deve estar torta

Gabo-lhe a paciência

Faço por não existir

Nem o reflexo no chão

É raro ver-me sorrir

Nem na foto do cartão

Folgam as costas, vêm os medos

Nas horas mortas, faço as contas, calos nos dedos

Folgam as costas, vêm os medos

Nas horas mortas, faço as contas, calos nos dedos

Nem a sombra fica

No buraco que cavo

O suor cai em bica

Quase apaga o cigarro

Despejo os restos de ontem

A cidade sozinha

Veste-se com desdém

Desta luz que se avizinha

Folgam as costas, vêm os medos

Nas horas mortas, faço as contas, calos nos dedos

Folgam as costas, vêm os medos

Nas horas mortas, faço as contas, calos nos dedos

O comboio partiu

Quando chego à estação

Nem os pombos do Rossio

Sabem do meu coração

Ik laat het afval voor de deur staan

Lach met volharding

De schop moet scheef staan

Ik dank u voor uw geduld

Ik doe het om niet te bestaan

Noch de reflectie op de vloer

Het is zeldzaam om me te zien lachen

Zelfs niet op de foto van de kaart

De ruggen ontspannen, de angsten komen

In de dode uren doe ik de wiskunde, eelt op mijn vingers

De ruggen ontspannen, de angsten komen

In de dode uren doe ik de wiskunde, eelt op mijn vingers

Zelfs de schaduw blijft niet over

In het gat dat ik graaf

Het zweet valt in de tuit

Doet bijna een sigaret uit

Ik dump de overblijfselen van gisteren

De stad alleen

kleed je met minachting

Van dit naderende licht

De ruggen ontspannen, de angsten komen

In de dode uren doe ik de wiskunde, eelt op mijn vingers

De ruggen ontspannen, de angsten komen

In de dode uren doe ik de wiskunde, eelt op mijn vingers

De trein is vertrokken

Als ik aankom op het station

Noch de duiven van de Rossio

Je kent mijn hart