Os Solitários - Cristina Branco

Na fria planície me quedo em silêncio;

Um sol mortiço vai descendo a ocidente

Pálida, a lua assoma ao firmamento

Em fumos se expande a terra orvalhada

Nos campos hirtos, sob o Verão quente

E fugaz, esconde-se o gelo eterno:

É o Inverno numa farsa de Verão

Ainda se ouvem os chocalhos tilintar

Ainda se avista o trilho irregular

A carroça, essa, deixou de se ver

Sim, tudo passa, desaparece…

E, embora inspire ternura

O pouco que ficou

Não chega para viver

In de koude mequedo-vlakte in stilte;

Een dodelijke zon gaat onder naar het westen

Bleek, de maan komt op naar het uitspansel

In rook zet de bedauwde aarde uit

In de stijve velden, onder de hete zomer

En vluchtig, het eeuwige ijs is verborgen:

Het is winter in een zomerklucht

Je kunt de rammelaars nog steeds horen rinkelen

Het onregelmatige spoor is nog steeds te zien

De kar, deze, was ongezien

Ja, alles gaat voorbij, verdwijnt...

En hoewel het tederheid inspireert

Het weinige dat overbleef

niet genoeg om te leven