O Enjeitado - Cristina Branco

No fundo, sinto-me apodrecer

Agora sei onde e de quê irei morrer:

À beira do Tejo, de suas margens

Macilentas e inclinadas

Nada é mais belo e triste

E a existência sublime e lenta

De tarde vagueio pelos prados

E à noite ouço o queixume dos fados

Até romper a madrugada

— «A vida é imensa tristura» —

E logo sinto as amarras desse mal

Que no tempo aguarda fatal

São as varinas quem canta o fado

E os entes que já nada esperam

-«Mais um copo pra esquecer" —

Deixam-no desamparado

Ecoando por becos e vielas

Num silêncio que consente

Um deles ouvi cantar

E minha frieza tornou-se em pesar:

«Nada me consola além da dor

A vida não conhece o perdão

Mais não tenho que este meu fado

P’ra me encher a noite, sem amor.»

No fundo, sinto-me apodrecer;

Aqui, de nada serve morrer

Onde tudo se perde na volúpia da dor:

Lisboa, outrora cidade das cidades

Arrasta o passado no presente

E vê nas ruínas uma glória que mente

Por essa miragem me encantei;

Também eu descobri e conquistei

Para afinal, de tudo ser perdedor

Morrendo na lentidão da corrente

Junto à campa do mais nobre

Dos sonhos: «tudo é dor»

Diep van binnen voel ik me rotten

Nu weet ik waar en waaraan ik zal sterven:

Aan de rand van de Taag, aan de oevers

Bleek en schuin

Niets is mooier en verdrietiger

En het sublieme en langzame bestaan

's Middags dwaal ik door de weilanden

En 's nachts hoor ik het geklaag van de fados

Tot de dageraad aanbreekt

— «Het leven is immens verdriet» —

En al snel voel ik de banden van dit kwaad

Dat na verloop van tijd fataal wacht

Het zijn de varina's die de fado zingen

En entiteiten die niets meer verwachten

-«Nog een glas om te vergeten' —

laat je hulpeloos

Echokend door steegjes en steegjes

In een stilte die instemt

Een van hen hoorde ik zingen

En mijn kilheid werd spijt:

"Niets troost me behalve de pijn"

 Het leven kent geen vergeving

Maar ik heb deze fado niet van mij

Om de nacht te vullen, zonder liefde.”

Diep van binnen voel ik me rotten;

Hier is doodgaan zinloos

Waar alles verloren gaat in de wellust van de pijn:

Lissabon, ooit een stad van steden

Sleep het verleden naar het heden

En ziet in de ruïnes een glorie die ligt

Ik was betoverd door deze luchtspiegeling;

Ik heb ook ontdekt en overwonnen

Om toch een loser te zijn

Sterven in de traagheid van de stroom

Naast het graf van de edelste

Uit de dromen: «alles is pijn»